Wê demê pêwîste dê helwestên exlaqî çibin, divê nêzîkbûn çawa werin pêşxistin, ji ber ku çareseriya şoreşgerî heye, girêdaniya vê yekê bi azadiyê ve çi ye? hezkirin û rêzdarî di nava kîjan pîvanan de ye? Girêdaniya vê yekê bi azadiyê re çiqas e? Pêwîste mirov bersiva van pirsan tevî bide. Jixwe li gel me azadî tenê bi şer tê bi destxistin. Ji ber ku em ne azadiyê koletiyê dijîn. Li gor ku di bin koletiyê de azadî nayê hizirandin, têkîliyeke azad jî nayê hizirandin. Ev jî rastiyeke û dualî ye. hunê aliyekî vê yekê jî wiha bibînin, her çiqas em xwe azad hîs dikin û bi viyaneke azad têkîliyan datînin jî, ev xwe xelitandin e. Ev tenê di qadekê de ne, di hemû qadên jiyanê de wisa ye. Hun azad nînin, ji netewbûnê derketine, ji taybetmendiyên her civakê yên bingehîn dûr in. Bi vê rewşa xwe ve hun dikarin çawa bibêjin ku em azad in? Ew qaşo demokratên ku li ser bingehê dijmin, hatine xelaskirin dibêjin em azad in. Li ser bingehê tunekirin û bişaftina dijmin dibin demokrat û xwe azad dibînin. Ev nêzîkbûneke xeter e, tu pêwendiya xwe bi azadiyê re nîne, demagojîk e. bi qasî ku bi welat û bi rastiya civakî ve pêwendiya xwe nîne, li gel dijmin têkîliyeke xwe ya li ser bingehê xayiniyê heye. Tu pêwendiyên xayinan jî bi azadiyê re nîne. Ji ber wê jî têkîliyên jin û zilam bi azadiyê ve girêdayî ye. Azadî, bi derbaskirina koletiyê ve gengaz e, ev yek jî bi şer ve gengaz e. Ji ber vê sedemê ger em dixwazin di têkîliyên jin û zilam de bigihên azadiyê hun neçarin jiyanê azad bikin.

Ev yek gelekî zelal e. Ger hun vê pirsgirêkê weke hevxapandinê û xelitandinê nabînin, ger hun dîtineke bi rengê hevpariya azad û şervantiya azad nêzîk dibin, we pê bawerî aniye, wê demê hunê vê bibêjin, hîna gelek karên ku em bi cih bînin hene. Tekoşîneke azadiyê ya ku em bi ser bixin heye. Gihiştina jinê ya zilam, gihiştina zilam a ji jinê re, di vê çerçoveyê de wateyê diderbirîne. Ger ne wiha be, dê bibe jirêderxistin, dê bibe lêyîstok, dê bibe durûtî. Gotina we ya “me hev dît em li hev hatin” û hev xistina we nayê efûkirin. Jixwe hindek hev digrin û direvin. Di vir de têkîliya şer û azadiyê ber bi xiyanetê ve tê birin. Çi pêwendiya we bi avakirina têkîliya azad ve heye? ma we kîjan arîşeyê azadiyê çareser kir ku hun vê asayî bibînin? Bêyî ku hewldanên şerê azadiyê ku gelekî pîroz e were jiyîn, bi rastiya me ve bi taybet di nava partiyê de têkîliyên di navbera zayendan de yên bi wate, bi têkîliyên erzan ve nayên pêşxistin. Pêwîste mirov ji vê yekê bawer neke. Ev tenê rêgezek nîne, di heman demê de raveya rastiyê ye. ji ber ku li gorî me, li ser têkîliyên jin û zilam pêwîste azadî serdest be. Ev rêgeza giştî em şerê azadiyê bidin jî nedin jî derbasdar e.

Lê belê ji bo me tenê rêgez têr nake, yek jî rastiya îro heye. Ew jî koletî ye. Hunê vê koletiyê bibînin, hun nikarin koletiyê ji neditî ve werin. Bi tenê xwe spartina rêgez, û bi wî rengî têkîlî pêşxistin jî têr nake. Jixwe xala herî zêde ya ku heval xwe tê de şaş dikin ev der e. qaşo li gor rêgeza azadiyê dikarin têkîliyê avabikin, dibêjin “ez azad im” û xwe dispêrin rêgeza azadiyê têkîliyê bi pêş dixînin. Ew şêwazê kesê ku di nava xefletê de ye. Gelo ma rêgeza azadiyê di şênber de tê jiyîn an na? Bi serkeftiye yan na? Gelek kes vî tiştî nahesibînin. Di bingehê têkîliyê  çelexwarî de ev yek heye. wisa bawer dikin ku bêyî ku şerê azadiyê bimeşînin, dê têkîliya azad, evîn, zewac û dostaniyê bijîn. Ev xwe şaşkirin e, him jî xwe şaşkirineke gelekî cidî ye. Xwe şaşkirineke ku gelekî hêsan dikevine navê ye. Ev jî ji hemû aliyan ve rewşeke derveyî rastiyê ye. Ji ber ku derveyî rastiyê ye, têkîliyeke bitenduristî jî nîne. Qaşo girêdaniya dil, girêdaniya hest ew qasî bi hêze ku tu şer nikare wê hilweşîne. Em li kesê ku di nava têkîliyeke wisa de ne temaşe bikin, di nava du rojan de ava wê têkîliyê derdixin. Tê wê wateyê ku hun derewkar in, hun nikarin rast binirxînin. Piştre jî her yek ji we dibin belayek.

Me ev tişt got, çawa ku malbat li pêşiya azadiyê asteng e, ger ew neyê derbaskirin em nikarin bigihên azadiyê di nava partiyê de jî, ew pergala têkîliyan a ku dualiye jî, neyê derbaskirin em nikarin di şerê azadiyê de pêş bikevin. Ger em malbatê û malbatgeriyê derbas bikin, emê bikaribin di azadiya civakî û netewbûnê de pêşketinan ava bikin. Di têkîliyên dualî de jî, ew seranseriya heye, tengbûn û sextetiya ku heye em çiqasî derbas bikin, hem dê şoreşê bi pêş bikeve û şerê azadiyê bihêz bibe, hem jî ji ber şerê azadiyê dê wateya têkîliyên di navbera zayendan de xwerû bibe, asayî bibe, dê her cure sergirtinan, derewan, dûrûtiyan û ji xapandinan were rizgarkirin. Pêwîste ev hêman baş were tê gihiştin û baş were pêkanînin. Erkeke me ya erênî jî, di vê benda çaremîn de veşartiye. Rêgeza azadiyê baş e, lê belê her tişt bi wê nayê çareserkirin. Ew bingeh e, ango di navbera zayendan de ferzkirin nîne. Hizirandina bi ferzkirinê, yan jî bi pereyan ferzkirina têkîliyan li dij rêgeza me ya azadiyee ya giştî ye. bêyî ku rewşa koletî ya ku heye were derbaskirin, bêyî ku asta milîtanekî serkeftî were bidestxistin, bêyî ku ew bi xwe bandora şer a azadkirinê pêk neyne û wê nejî, mirovek nikare vê rêgeza azadiyê bi rê ve bibe. Ger hem di rêgez de hem jî di şênber de rewş ev be, pêwîste ya kevin ferz neke. Dawiya ew kesên ku dibêjin, “ezê tiştê dizanim bikim, azwerî gelekî bihêz in, hest, rêgez û rêpîvanan nas nakim” diyar e. Li gel me gelek kes vî tiştî dikin, ew jî yan dê biçin xiyanetê yan jî bibin xirabkarên ku nayên zevtkirin. Ma bi vî rengî nabe? Li gelek cihan ên ku xwe ferz dikin hene. Ev kes ji rêgez, azadî û ji bingehê dîrokî yên têkîliyên azad bêagahî ne. Ji rewşa şênberiyê jî bêagahî ne. Çi ye, qaşo gelekî hev diecibînin û dê hev bigrin û birevînin. Ev têkîliyekê dizî ya herî hov û ketîbûnê ye. Ji ber vê sedemê yê ku ji refên me direvin jî hene. Hindek kes bûne navgînên provakasyonan jî. Heta li partiyê rexneyên neheq jî dikin. Ev dijminê azadiyê ne, mirov dikare tîpên wiha weke kujerên têkîliyên pîroz binirxîne. Wan gelekî partî jî xirabkirin, ji hêz xistin, pêşkêş kişandin, ji bo azwerî û hestyariyê nirxên herî bingehîn ber bi xiyanetê ve birin. Xebitîn ku gelek eniyan birûxînin. Ev di nava partiyê de bûn û endamê partiyê  yên demekê bûn. Lê belê ji ber ku bala xwe li rêgezên azadiyê û şênberbûna wê nekişandin ketin vê rewşê. Di serî de ne sîxur bûn, li ser bingehê hestan û azweriyên ku nikaribin xwe li ber bigrin nêzîk bûn. Encam jî rewşeke ku ji xiyanetê hîn xetertir bû. Ji vî aliyii ve gelek mînakên vî tiştî hatine jiyîn. Wê demê pêwîste em vê birînê baş fêm bikin.

Em baş têbigihên ku ger kole bi hêsanî nikarin malbatan avabikin, ji bo me jî ku em koletiyeke bi caran dijîn, têkîliyeke azad ewqas bi hêsanî nayê avakirin. Ev pêwîste baş were zanîn, hun di dibistan û saziyên çandî yên Tirkiyê de fêrî “dê çawa evîndarbûn çêbibe?” bûne. Dibe ku we romanên klasîk ên cîhanî de jî xwendibe, gelek ceribandin li pêşiya çavên we ne. Ger ev tiştên ku di PKK de tê pêkanîn azadî be, ger her cure rabûnên ji nû ve di şoreşa Kurdistanê de be, wê demê hunê girêdayî vê rêgezê bin û baş bizanibin û wê pêk bînin. Ger bi wî rengî be ew têkîliyên di romanên cîhanî de çine? Ew têkîliyên ku bi zaravayên kemalîst tê pêşxistin çi ye? Ew têkîliyên ku di çarçoveya kapîtalîzma di Tirkiyê de di bin zextên saziyên çandî ku bûrjuvaziya Tirkiyê bi rê ve dibe (di bin zextên îdeolojîk, em bibêjin rêpîvanên feodalî) çi ne û ev tişt xwe di nava me de çawa didin nîşandan? Di bin bandora van de mayin, bi wan re tevgerîn û çûyîna hindek çareseriyên sexte bi qasî ku li dijî xwezaya şerê me ye di heman demê de jî zehmet e. pratîk vî tiştî didin diyarkirin. 

Ayrıntılar

Yayınlandı: 12 Ağustos 2013

Di Someriyan de jin,wekî xwedawenda diketin perestgeha zîgurat,wek fahîş derdiketin. Evîn ne eve kant, evînê  wek pevgihandina  organên zayendî yê jin û mêr pênase dike.feraseta wan ya evînê eve. Feaseta evînê a ez behs dikim wekî feraseta evanê a Nazim Hikmet ne tenê evîna ji jinê re ye. Bi awayê Nazim evîn, ne evîne. Ez behsa evîna xwedayî jî nakim. Evîn têgihîne, kûrbûyîne, xwezaye, gerdûne, mirov têgihîne. Heta ew neyên têgihîn evîn nabe. Feraseta min ya evînê têgihîne. Ji bo min jî hin tiştan dibêjin, feraseta min  ya  bilind kirina jinê diyar e. Ez ê vê têkoşîna xwe berdewam bikim.

Netew-dewlet, hegemoniya bîrdozî a xistina nava civakê çara şêwayên bîrdozî yên sereke di nav hev de biveser bikaranînê şerm nake, 

şêwazên bingehîn yê bîrdoziya netw-dewletê neteweperwerî bi giştî bi cewhera olî hatiye nixmandin. Netew- dewlet çiqasî  kapîtalist modernist be, netewperwerî jî ewqasî oleke modernîste.  weke ola civaka felsefa pozitivist hatiya amadekirin. Pêwîste welatparêziyê, wekî xwezaya civakî, li dijî civaka netewê  bê hezirandin. Netweperwerî di vî welatî de bîrdoziya herî antî-netewe.

Bîrdozî biveser a di rêza duwemîn ya netew-dewletê zanestiya pozitiviste. Çavkaniya herî nêzî netewperweriyê ye. Her du jî ji hev xwedî dibin. Wekî  yek ji bîrdoziyên guzîde yên varvasyonên ( guheran) modernîtê yê, ê ku zanistiya civakî herî zêde berovajî dike, kor dike,dike pût, di asta bîrdoziya hegemonîk de ye. Wekî zanestiyê pozitîvizim ( zanîstî) ji felsefa diyar de herî bi gizre( çors) pozitîvizim wekî kûrbûyîna wê, herî zêde dişbe pûtperestiya ( paganizim) serdema pêşîn. Put ji bo wekî diyardeyekê dîmen keznçkiriya, benda hevpar ya di navbera paganizmê û pozîtîvizmê nîşn dike. Ji ber vê di nav  netew-dewletê de hişên bi ola neteweperweriyê hatine şuştin, cîhanê ji dîmenên ( fenomen) hesan pêkhatî zenkirine wekî perestiyekê idraq dikin. Civaka mezaxê mirna wê li ser “heyberiyê” perestiyê ew bi xwe ye. Bi vî aliyê xwe de nivega netw-dewletî a civaka mezaxê wekî hilberînekê wê şekil gitin pir zêde giringe û tê têgihiştn.

Sêyemîn şêwaya giring a zayenda civakî ye. Zayendîtî,  pergalên şaristanî di dirêjiya dîrokê de çeka ku herî zêde bikaraniye ( li hember civaka bi exlaq û politîk). Bi pir armanca mêtîngehkirina jin mînaka wê ya herî balkêş e. Zuriyet dizê, karkerek bê mûçye, xwediyên karên herî bi qehre, koleya herî serî nerme. Di rewşa heybera xwesteka domdar a zayendê yê. Amûra reklamê ye. Metaya herî hêjaye, qiralîçaya metaya ye. Wekî qurma tecawiza domda ya zilam dîmana karxana ku desthilatdariya xwe lê saz dike. Wekî heybera xweşikî, deng(xeml)civaka serdest a zilam di alyê manewî de domdariya wî ye. Jin di hemû aliyên xwe de di rweşa xweyî dinava civakê de pirtirîn di nava avahiya netw-dewletê de  dighêje.  wekî xwedavenda di nava civaka netew-dewletê de jin nîgaş (nasname hevpar a jin, sêwirana wê “tasavvuru”). Wekî xuya ye malzemeyek perestiyê ye. Li vir sifata xwedawendiyê  di wateya herî binketî û kerxanê de ye. Wekî xwedawenda jin, herî zêde lê heqaretan rast hatiye nizim kirin. Di civaka netew-dewletî de zayendîtî jî aliyekî ku zilam pirtirîn desthilatdar dike( her zilamek serdest têkiliyê zayendî,bi rengekî  niximandî “min karê fahişeyê qedand”, “ jê heq derketîm” di wan wateya de dixe mejiyê xwe). Di kesayeta jin de civakê veduguherîne mêtîngeha heî jêrîn. Di vê wateyê de jin di netew-dewletê de ya herî hatiya pêşxistin. Di rewşa netewa  mêtîngeh ya civaka dîrokê ye.

Netw-dewlet, wekî kevneşopiya berî modernîtê yê olê jî bi birdoziya netewperweriyê re di nav hev de bi kar anînê xwe dûrnaxe. Sedema vê di civakê de jî hebûa bandora ola tê. bitaybet İslam di vê mejarê de  hîn jî zindiye. Lê di karanîna modernîteyê de kevneşopiya olî êdî ne ola berê ye. Dixwaze radîkal dixwaze bi rewşên xweyî nerm bin, ola dikaranîn modernîtê û netw-dewletê de ji kargîna civaka rast( rista mezin ya civaka bi exlaq û politîk). Bi şêwayekî jê qutkirî tê pêşkêşkirin. Rista vê ya di civakê de, di pîvanên destûra netew-dewletê de ye. Li hemberî pêşvebirina karê wê yê erênî di nava civaka  bi exaq û politîk de li hemberî wê astengiyên tund datîne. Laiqtî di vê mijarê de astengiya serekeye. Ji ber vê yekê dem dema têkoşînê ye di navbera wan yê rû didin de pêwîste bi şaşwazî neyê nêrîn. Bi temamî dev jê ne berndana ye olê (wekî kevneşopiya kevin) ya netew-dewletê. Giringiya mezin a olê li ser civakê her wiha,  ji ber derfertên wê jî bi karanîn û veguherîna netewperweriye. Carna ol bi xwe rista netewperweriyê dileyîze.

Di vê mijarê de azadiya jinê de zayendîtî neyê kirin. zayenditî herî kêm wekî netewperweriyê û bi qasî hin fikrên din bi tehlûkeye. Li ser navê zayendê jin bizorê tê bindestkirin. Bi zorê xweyîtî li jinê kirine re dixwazin bibin desthilatdar. Jin heybereke desthilatdariyê tê kirin. bi bîrdoziya zayendiyê jin bi temamî dikeve bin çewisandinê.

Ne di bingeha zayendîtiyê de, di bingeha azadiyê de pir tiştên bikin hene. zayendîtî desthîlatdariye. Hemû tiştê zayendê desthilatdariye. Li her cihê têgîna zayendê hebe desthilatdarî heye. Dibêjin zayenda biyolojîke.  Nexêr zayendîtî, tişta tê fêrkirine. Min ev di paraznameya xwe de bi berfirehî vekirin. kapîtal finase bi tektîp kirinê re dixwaze her tiştî têxin bin kontrola xwe. Netewê jî, jinê jî, zilam jî ! Pêşeroja te, çanda te, bawerî û cudatiyên te red dike. li cihê wê ya ku bi xwe destnîşankiriye ji bo deynê bi biryar disepîne. Baş e. li hember vê wê çawa bê rawestandin? Pêşveçûna me ya demoqratîk tê hemûl bike,emê jî tehemulî dewletê  bikin. di bingeha lihevkirinê de herdu w êli nav hevbin.  Bi feraseta netew-dewletê ez ê ji holê rakim, bi pelçiqînim, bi qedînim bi vî mentiqî gihiştina tu cihekî tuneye.

Li hember finans kapîtalê bi ferasetek antî-pawan (li dijî pawan) di kare bê rêxistinkirin. Jin jî dikarin di nava wê rêxistinê de cih bigrin, dibe cih bigrin. Azadiya jinê pir giringe heta jin azad nebe civak azad nabe. Divê di bingehê de xebatên xwe berdewam bikin. di xala têkoşîna azadiya Kurd e a ferî de xitimandin filan neyê jiyan kirin. pirsgirêk kesayetiya waye. Kesayet tune. Bila kesayetî hebe yek kes jî bes e, ji min re yek kes jî bes e. piştî kesayet hebe sê çar kes jî vî karî dikarin baş bi rê ve bibin, wê bigihinin cihekî baş. Piragirêk pirsgirêka kesayet û azadiyê ye. Pirsgirêk ne siftbûna li ser azadiyê ye. Ev ji bo jin jî wisa ye 

         Jin yeksane çavkaniya jiyanê

Ez hêza we ya li ber xwe danê ji bîr û baweriya xwe digirim. Her roj ez pêncî şorşên bîrûbawerî pêktînim. Ez bi zihniyeta xwe li ber xwe didim, bi zihiniyet li berxwedan bi zihniyt tam girtin, hez girtin çil car ji têrîkirina cinsî baştire. Tişta ku dibêjin jiyana xweş, wextê xweş derbaskirin, bi jinê re wext derbaskirin. Xwarina xweş xwarin, ev min têr nakin. Hinek Osman ew vê di ecibênin, lê ez biqasî birîskekê (zerre nirx nadim. Li derve her roj bi jina re wextê xweş derbaskirin, xwarina xweş xwarin, ji tişta ku di bêjin jiyane jiyan kirinê, ji bo azadiyê, ji bo têkoşîna azadiyê ezê li vê derê her roj jehrê vexum hîn baştire. Heza ku ez ji fîlezofan digirim, heza ku ez ji zihniyetê digirim ez hîç bi tiştekî  din tercîh nakim û min kêf xweş nakê.

    Heta roja îro ez xebitîm ku pirsgirêkên jin fêm bikim û bidim fêm kirin. Ezê vê bi domîmin jî. Biryarên ku jin bi xwestekên  xwe didin girîngin. Ji bo min ya girîng tişta dixwazin derbasî jiyanê kirin û bi hemû aliyan xebatên xwe ber dewam kirine. Jin yeksane çavkaniya jiyanê. Ji navenda jiyanêne. Jin nebê jiyan nabe. Dagirkeriya ku li ser laşê jin tê kirin, bingeha hemû dagirkeriya çê dike.  pergala qepitalîst jî xwe di sipêrê vê.

    Aborî bingeha wesifa çalekiyeke dîrokî û civakiye. Hîç yek şexis (weke efendî, mîr, kolê, serf, karker) û dewlet nabe niyarvanê (aktör) çalekiya aborî. Mînak bersiva karê dayikê ti sermiyanek, (petron) mîr, efendî, karker, gundî û şexsê bajarî nikare bide. Ji ber ku dayikî domkirina çalekî, jiyan û pêwîstiya jiyanê ên herî zehmet diyar dike. Ez naxwazim tenê behsa zarok anînê bikim. Dayiktî çanedke diyarde ya ku her tim dilê wê di halekî li ser piyane, berfereh, weke barkirina feraseta xwedî çalakî dinêrim. Çanda dayiktî, halekî ku her dem bi dilê xwe ve li ser piyane, weke diyardeyeke (olgu) xwediyê çalekiyeke tije feraset bi bêrferehiyekê ve lê dinêrim. Ya rast jî eve. Bila ji jineke ku ewqas bi neçarî û zehmetî dilê wê yê ku tije aqile û her dem di halekî li ser piyan deyenêzîkatiya karkerekî bê mûçe kirin bi kîjan ehlaqî re li hevdikê. Zanisteke aborî ya ku xwediyê van çalekiyê civakî marksîzma weke bîrdoziya herî kedkarî ne anîbû bîra xwe,  ji derveyî mûçe digirê, xulamê sermiyan li cihekî sereke bi cih dike, wê çareseriya xwe ji aliyê civakî de çawa pêşkêş bike. Aboriya Marksîst bi halekî xirab aboriyeke bircuwaziye. Pêwîstî bi xwe rexnekirinekê heye.

   Ya rastî aborî karê jinêye. Ez ji we re pênasa aboriyê dikim. Di yûnana kevin ya antîk de aborî karê jinêye. Jin hemû aborî radike û datanînê. Di pergala qepitalîst de zilam her tişt xistiye destê xwe. Bi wan mekînên ku çêkirine re jî weke hemburga ev kar ji destê jin girtin. Zarok xwedîkirin, xwarin, aborî li gor xwezaya xwe  karê jinêye. Zilam çi fêmdikê ji vê. Zilam ev kar ji jinê girtinê çavkaniya jiyanê xistin bin venêrîna xwe. Zilam ji xwarin çêkirinê û vê parvekirinê çi fêmdikê. Aborî yeksane jin, jin yeksane çavkaniya jiyanê. Pergala  qepitalîst aborî ji destê jin girtine û bi vê hemû cîhan xistin bin venêrîna xwe. Pergala niha aborî ji destê jin girtiye, jin ji behrem dur xistinê di nava malê de hepis kirine. Hal eve ku aborî karê jinêye. Zilamên heftê salî derdikev û aborî di nirxînê. Zilamekî heftê salî wê çawa aboriyê çareser bikê? Van  zilaman jixwe xizmeta tekelê dikin û tekelê bi hêz dikin. Ev çi fêm dikin ji aboriyê! Ha hûn dibînin zarok marok hemû li mal birçîne. Di van amercan de mirov bi yek du Eydan re xwe di xapînin

     Azadiya jin azadiya cîhanêye. Ji dêla jin ji zilam re hûrmet nîşan, bidin bila zilam ji jinê re hurmet nîşan bidin. Yanî tişta ku ez dixwazim bêjim, li ser binhegê azadiyê  venêrîn nebê li ser jinê, têkiliyeke jêr û jor li ser esasê wekhevî nebê, li ser vî bingehî ji rastî û dirist bûna zilam bi bawer bin, heke li pêşiya azadiya xwe wekî asteng nebînin, wê demê dikarin bi zewicin jî, hevaltî jî bikin, hurmet, hezkirin, dilnîwaz, hezkirî, heta dikarin bi hevre jiyan jî bikin.Wê demê evê bi watebin. Nameyan di şînin. Di van nameyan de behsa bûna xwedî zarok û malbatan dikin. Ji bo şoreşeke zihniyet û ji bo azadiyê divê van derbasbikin. Wê van çawa çêbikin? Bi şoreşa zihiniyetê re çêbikin. Ewrupayî di vê mijarê de hîn di pêş dene. Ji ber ku di serê xwe de çareser kirin, gavekê li pêşin. Jin jî dikarin vê di zihiniyetê xwe de çaser bikin dikarin derbas bikin. Ez ji bo zewac û bûna xwedî zarok vana dibêjim. Ev heke ne zor bê ji dêla ku weke kuflet bibî nin, dikarin weke miliyonek car xwe zêdekirinê bibî nin û wiha lêbinêrin. Divê jin li hemû qadan rêxisrina xwe çêbikin. Heke jin bixwazin dikarin cîhanê jî bi biguherînin. Dikarin têkarî (katkı) bidin çareserkirina  demoqratîk ji bo pirsgirêkan. 

Ayrıntılar

Yayınlandı: 09 Ağustos 2013

Nirxandineke Çetîn Emeç ku ji bo min kiribû, min di rojnameya Huriyetê de xwend. Binê hevokeke min xêz kiribû. “Di bingehên rast de hezkirin.” Dibêje ev çi gotin e û binê wê jî bi pênûsa sor xêz dike. Bi rastî jî di bingehên rast de hezkirin pir girîng e. Lê pir zor e. Ez di van mijaran de pir birêgez im. Di bingehên rast de hezkirin, karê dadweriyeke mezin, xweşiktî û kedê ye û karê serkeftina mezin e. Ên ku vê pêk nayinin, nikarin hez bikin. Ên ku rêxistina wê, her cure çalakiya wê nagihînin xalên herî pêş ango yên ku nikarin xwe bigihînin kesayetiya wê ya yeman, hezkirina wan rajêrî ye. Va ev e wilfa min a felsefî.

Ez lê dinêrim qet eleqeya zilam bi serkeftinê nîn e. Ji ber vê yekê nikare hez bike, heram e, metirsîdar e. Ez dibêjim mirovê ku xwe bi serkeftinê ve kilît kiriye hezkirina wî hêja ye.

Bi durûtiyê na, divê evîn bi temamî xwe birêveçûna ramyarî û serkeftinê ve kilît bike. Ferhad e, niha di nava me de nav ev e. Şîrîn serkeftin e, Ferhad jî ew zilam e ku xwe kilîtê wê kiriye. Ger em di vê de li hev bikin, bila hemû evîn ên we bin. Ma ez çi bikim? Ma hun dixwazin a sexte bi min bidin erêkirin? Ma ezê çi bibêjim ji wan ên ku bi şêwaza serkeftinê ve ne girêdayî ne? Helbet ezê bibêjim nexêr!

Nîşanên min ên balkêş hene:

Dê xwe li gava yekem a serkeftinê kilît bike, lê dê jidil be. Niha di wê dumendiyê de ku min jiyabû, tê de jî hebû. A ku jinê li ser min pêwîst dikir ev bû: Ger tu min bixwazî dê tu ramyariyê bixî bin piyê xwe. Nirxê ramyarî, puxteya ramyarî û esasên rêxistiniyê bikişîne pîlana duyemîn ango fedayê min bike. Min heşrê rakir. Min tengezariyên mezin borandin. Dilê min bi vê qayil nebû. Ger evîna takekesî bibe hêza herî mezin jî, di wê demê de min xwe nefirote vê ‘evînê’, min gav bi gav xwe jê dûr kir.

Min got evîn ne ev e.

Min di rêxistin û ramyariyê de heterî kir. Belkî ziwa bûm, lê min ramyariyê jî rizgar kir. Di wê pêvajoya navûdeng de ku min têkiliyê qut kiribû, tam di rewşa berxwedanê de bû.

Va gotinên min ên dawî.

Min gotê weke Gandî, Yanîez dikarim perhîza zayendiyê hetanî dawî li dar bixim, tu nikarî min bixapînî, ev hêza min heye.

Divê her kes li hember vê rêzdar be; pêwîst e em pêşikiyê bidin ramyariyê, lê bi teşeyekî rişt. Kirûyekî herî bingehîn ku ez ber bi welatparêziyê ve birime, ew rûdanên li derdora rastîna jinê ye. Min gotibû jin weke welat e ku divê bê rizgarkirin.

Min çîroka xwe ji we re vegot. Ev hesteke bingehîn e û jixwe min aniye halê dirûşmeyê. Jina ku azad dibe, ew Kurdistan e ku azad dibe û heta ew zilam e ku azad dibe. Asta bi jinê re têkilî danînê, bi min weke dagirkeriyê tê. Di van bingehan de jinê girtina bin serdestiyê, hesteke mînanî welat ji dest çû, azadî ji dest çû bi min re dide çêkirin. Ev yek pişt re peyitand ka bi azadiyê re dê çiqas di nav hev de bin. Asta azadiya jinê asta azadiya civakê ye, ew jî ya welêt e.

Ez bijarteperest im...

Ez pir li pêş artîstê herî bijare me. Aliyê ku ez dibime heyranê artîstan, ew aliyê wan ê ku miriyê bijarteperestiyê ne. Va ez deh qet û heta sed qet ji wan zêditir bijarteperest im. Di vê kûrahiyê de xwedî perspektîfeke hunerî me. Meqseda hunerê pêşxistina hesta estetîk û xweşiktiyê ye.

Peydakirina xweşiktiyê, civakbûnîkirina wê ye.

Du bingehîn objeyên xweşiktiyê: Zilamê xweşik û jina xweşik e.

Weke yekî ku ewqas xwedî hêz e, bi min ve eleqedar nakokiyên min jî hene. Evîn ji bo min çi demê girîng e? Ma ez dikarim evînî bibim? Bandora ramyariyê ji min çiqas tişt birine? Ez xwe lêpirsîn dikim. Dema ku ez zarokekî gundî yê ku navûdengê wî ne diyar bûm, zêde ji min nedihate hezkirin, lê niha eleqe pir mezin e. Hingê ez dibêjim di virê de çewtiyeke mezin heye. Ger ez bi paldêriya ramyariyê, xwe bidime hezkirin, ev durûtiyek e.

Ma bi rastî ji ber ku ez weke takekes mezin bûme hêzdar im ango hêza ramyarî di min de civiyaye -ji lewma weke takekes hêzdar im? Gelo ecibandin û eleqeya jin û civakê bingehê xwe ji kû derê digirin?

Lêgerîna min ev e: Ezê weke tîpekî ku xwe disipêre hêza ramyarî, bi misogerî ne kesî nêzîkê xwe bikim, ne jî xwe li ser kesî pêwîst bikim. Ev rêgezeke arişenî û sincî ye. Ezê weke ‘ez’ li ser piya bimînim. Qet tu hêza min a ramyarî tune be jî, divê ez karibim ‘ezê’ li piya bihêlim.

Evîndarê min bûyîn zor e...

Me Zîlanê dahûrand. Zîlan evînek e... Asteke herî girîng a evînê û pêkhatina evînekê ye. Ez nikarim bibêjim ku ez bêevîn im. Lêgerînên we yên jin û zilam cuda, yên min cûda ne. Jiyanîbûna şêwaza Zîlan ji bo min pêşveçûna evînê ye. Wêrekiya hezkirinê dide.

“Mezin jiyandin, mezin hezkirin.” Mezin şerkirin. Ev bi hev ve pir girêdayî ne. Ger pratîze bibin, dê evîn pêş bikeve û rêzdarî jê re bê nîşandan.

Çalakiya me ramyariya me ya mezin e, ramyariya me ya mezin evîna me ya mezin e. Emê bi reha vê bidine pejirandin, wekî din riya wê nîn e. Ez pêşiya keçikên xweşik ango keçikên divê werin xweşikirin erjeng vedikim. Belkî hun karibin bi jinekê re eleqedar bibin, lê ez ku ji destê min were ezê bi hemû jinên cîhanê re eleqedar bibim. Di pêş sîstema ku Amerîkayiyan dane afirandin lêgerîneke min a jinê -enstitûya xweşikirinê û di her cureyî de afirandinê di hempaya xwe de pêş dixim. Qet eyba wê nîn e. Şûna ku ez bibim zilamekî pîs ê serdest, ezê bibim rêvekerekî ku jinan ber bi xweşikiyê ve radike. Di ciyê têkiliyeke ku ez bi xwe re bidime dadan, ezê bibim ew kesê ku her kesî ber bi pêşbirka mezin ve radike, -va dîsa fomûl binavûdeng e, yê ku herî zêde şer dike, dibe ew kesê herî xweşikbûyî, yê ku herî zêde xweşik dibe, dibe ew kesê herî jê tê hezkirin. Jixwe ev viyanê dide afirandin, viyan jî hêza hezkirinê diyar dike. Ev, hê di mirovê Kurd de nehatine dahûrandin. Ew di sewdaseriyê de şêwaza herî paşdemayî ye, ez jê dikerixim û ji bo vê yekê jî parastinên min hene.

Emê kesayetiya sewdaseriyê tune bikim.

Ez dixwazim astekê bidime afirandin. Hezkirin bûyereke mehşerî ye. Emê di hizûra civakê de wekê bûyerekê binirxînin. Dibêjin ya pir taybet, têkiliya taybet, nexêr! Di bingeh de divê em evînê weke têkiliyeke herî civakî, herî rewa û mehşerî binirxînin. Di nava me de berevajî weke ya herî bieyib tê dîtin. Divê em hezkirinê biçepikînin û bikin taç li ser serê xwe. Helbet ji bo vê yekê jî afirandina hemû zemînê hezkirinê yê zilam û jin û pêşxistina rewayiyê pêwîst e.

Ez alîgirê jinê me.

Zayendîtiyê jî, di hundirê sînorên ku min diyar kirine de xweşik dibînim. Eleqeye zayendî tiştekî xweşik e. Jineke xweşik re eleqeyê rabihîstin, bi jineke xweşik re bûyîn, bi şertê ku sînorên min danîne bêne esasgirtin bûyereke hêja ye. Ez dibêjim em a rast saz bikin.

Têgînên mînanî evîn, têkiliya xweşik, hezkirin-berdilkî tenê dikarin di wan ciyên bilind ku destê dijmin dirêjî nabe pêk werin. Lê ciyên me yên ku destê dijmin dirêjî nebûye mane an na?

Mezin rêzdariya min heye li hember bûna şervanê evînê.

Lêgerê/a evînê çewtî nake, naterpile. Ev te mezin dike. Ger tu evînê li ciyên ku destê dijmin dirêjî nabe digerî û ji vê re nirxekî mezin didî, çalakiya te ya welêt, çalakiya te ya azadiyê, çalakiya te ya mirovî ku bin nakeve dê bi misogerî pêşveçûnê saz bike û serkeftina wê serkeftina evîna te ye. Weke remzekî her keç û xortekî me dikare bibe mijara evîneke wisa. Divê weke teorîk hebe û di pratîkê de pêk were, rêzdarî jê re bê nîşandan. Li virê wisa rewşeke bieybî jî nîn e.

Emê ji mirovên me yên xweşik erjeng hez bikin...

A eyb nehezkirin e, ya eyb hezkirina kirêt e, ya eyib hezkirineke ku sînorên ajoyên takekesî derbas nakin, Yanîtê de mar tijî ne û qaşo hizir dike ku dikare hez bike.

Em afirandinerên evîna Kurd a hatî kuştin in...

Ger hun hestên xwe yên kevnare hilweşînin û hilkişîna xwe ber bi hestên pîroz ve bibin, hun tenê namînin û mezin bibin. Eyb jî nîn e, em di heftê saliya xwe de jî bin, emê lêgerîna vê bidomînin. A pêwîst û pîroz e ji bo Kurdan ev e. Ne bi jinekê re, bi puxteya jinê re mijûlahiya min heye. Ji bo jinê di hundirê sînorên pergalê de û di der barê wê de biryar hatiye dayîn. Çi ye ew biryar? Va, dê çawa bibe nîşanî, çawa bizewice, hemû mafê mêr, mafê pergalê û mafê civakê hetanî kitekitên herî zirav û hûr bi rêpîvanan ve hatine girêdan. Ev ji bo jinê dîlîtiyeke mezin e.

Dîlîtiya jinê di rasteqîna civaka me de di çi astê de ye?

Bi ya min di asteke pir pêş de ye. Ma hun dizanin çima ewqas nêzbûna jinê ji min re heye? Ji ber ku ez, ew sinc, zagon, irf û adet, kevneşopî û nêrît, serdestiya zilam û ew mehkûmiyeta ji sedsalan vir ve hemû paşeroja wê dorpêç dike û jinê di nava civakê de ji ramyarî û aboriyê dûr dihêle û terkeserê ciyên teng dike, red dikim. Karê di pêş de min pêk aniye, navdêriya mêrîtiyê ku ev di zilam de tê temsîlkirin, di xwe de tune dikim. Ez ji vê re dibêjim kuştina zilam.

Zilam mir.

Keç û xort hetanî dixwazin bila ber bikevin ango şa bibin çêtirdîtina wan e, lê min zilam da kuştin. Ev karekî min ê herî biwêrekî ye. Lê li ba vê kuştinê hindek pêşveçûnên ku derketine holê jî hene: Beriya her tiştî min jinê qezenc kir. Zilamê ku tê kuştin jina tê qezenckirin e.

Weke encamekî çalakiya me, ez zilam pêgirê rexneyê dikim. Zilamê hatîdayîn hate dahûrandin û hate dîtin ku zilamê herî zêde belaya ser e. Ez zêde jinê berpirsiyar nabînim. Ez dibêjim ezê vî zilamî çareser bikim. Niha li ba min pirsgirêka zilam di pêş pirsgirêka jinê de ye.

 

Ayrıntılar

Yayınlandı: 07 Ağustos 2013

Lê heke ev jî pêgirê ramyariya rastîn neyê kirin, dibe çavkaniya metirsiya mezin. Va di vê mijarê de jî asta pêşxistin û dahûrandinê, bi ya min asta min a ronahîbûnê hindek darîçav kiriye. Giyaneke xwe ya tine heye, zanebûneke xwe ya firotî heye. Yanî ku tu bibêjî bi gor rastîna Kurd pênaseya wê bide çêkirin, tenê ezê karibim vê bibêjim; gelo tu çiqas hatî firotin, di nav çend destan re derbas bûyî, te çend ezbenî guhertine, ma tiştekî bi navê te heye an na? Li ba veceniqandinekê, ezê lê binêrim ku belkî jî tiştekî bi navê te nîn e.

Ji dijmin rêçek ango siyek...

Balkêş e, her ku vedikolim peyda dikim. Ev têgîn bi rengê wehiyên pêxemberan bi ser min de tên û li min zorê dikin. Wekî din jî çareya me tine ye. Her ku em rastînê wernegirin, wergirtina hêzê, wergirtina nasname û kesayetiyê ne gengaz e.

Va, di vê xalê de mirovê herî azad ew mirov e ku dizane ka bi kûderê ve girêdayî ye û ew kes e ku dikeve hundirê çalakiya wê ya herî bi şidet.

Ango rastiyê...

Çendî ku tirsnak be jî, ev zewqê dide min. Kengê ku te zimanê rastînê wergirt, hingê tu dikarî nexweşiyê derbas bikî. Bi awayekî din tu nikarî li vê cîhanê bijî: Ev taybetmendiyeke min e. Rewşa mirovê di nava me de jî berevajiyê vê ye. Bi rastî jî çiqas birevî, dê tu ewqas vehesî. Tiştekî nayê bawerkirin e! Ji tîpên herî rewşenbîr re, herî ber bi rastiyê ve, çek di dest de; va, wêrekî bi şerkirine nîşan didin. Ên ku pêwîst e bi rastiyê ve girêdayî bin, mijara ku herî zêde tê de zorahiyê dikişînin ev e. Bi hezar caran diçine mirinê, lê nayên wê rastîna ramyarî ku serê xwe di yoma wê de didin, nasnameya azad û zemînê wê yê ramanî û rêxistinî. Ev nakokiyeke erjeng e. Niha ez hewl didim ku vê çareser bikim.

Di berê de çek girtina dest jî gihînekeke mezin bû. Di berê de peyvekê xistina devê mirovên me jî gihînekeke mezin bû. Tebî xebat pêşve çûye, lê hê jî em ji wergirtina nasnameyê dûr in. Ji ber ku em dûr in Demirel jî dibêje; “Ez nasnameya Kurd qebûl dikim!” Ger me nasnameyê hindek bi saxlemî wergirtiba, dê ji devê wî tenê ne ew peyv, bi cidiyeteke mezin dê wê nasnameya li hember xwe nas kiriba. Pir aliyên me yên jandar* hene.

Ez ber dikevim.

Belkî rewşenbîrên me ango yên ku hindek diramin û heta şoreşger jî dikarin bibêjin em xwedî îdîa ne. Lê ji ber ku biwêrekî nahizirin, nizanin wê çawa bijîn, Zîlanê nas nakin û ji ber ku eleqeyeke mezin nîşanê rastînê nadin, ez pir bihêrs dibim. Ev hemû xebatên rewşenbîrî û wêjeyî ne. Lê ditirsin, ên herî şoreşger jî ditirsin.

Takekes birçî ye...

Niha hemû ajo belaya ser in. Bisazîbûna ramyarî nîn e, bisazîbûna çandî nîn e, bisazîbûna leşkerî nîn e; di destên wî de tiştek nîn e. Tenêtiyeke tirsnak diderbirîne. Ez dibêjim tenêtiya xwe bibîne, bibîne û ger gengaz be, bi ser xwe ve biçe. Ez hewl didim ku mekanîzmayan pêşbixînim.

Bihêrs im.

Ez xwe bi zorê digirim. Lê ji ber ku naxwazim bin bikevim, ez dibêjim ezê bi azîneyeke cewaz rastînê lê pêwîst bikim. Va, ev mekanîzmaya bi navê PKK’ê hindek wisa pêk hatiye. Dîyalektîka ku civakê serûbin kiriye hindek wisa ye. Her ku ji rastînê rev çêdibe, ya min jî înada min digire û ez dibêjim bi van hindek rastînê bidime hîskirin.

Ez rastînê bi lêv dikim, rastînê birêxistin dikim û rastînê biçek dikim. Rastînê datînim pêşiya wan û bi vî awayî tola xwe distînim. Bi rastî jî pêwîstiyên paşnavê xwe tînim cî. Zewq dide min, ez hêrsa xwe hindek bi vê sivik dikim.

Ez li ser mirovê xwerû û bijartî pir disekinim. Heta dikare bê gotin ku kurtaseya jiyana min wilf nîşandayîna mirovê ji xwerû ber bi bijarte û ji bijarte ber bi mirovê xwerû ye.

Bi ya min mirovê xwerû mirovê herî bijarte ye. Lêgerîna min a bijarteyiyê, ji bo peydakirina mirovê xwerû ye.

Tebî ne ew mirovê di destpêkê de ku xwezayî û xwerû bû. Dê evê pir bibe ûtopîk û dozîneyî.

Mirovê xwerû dê çawa şekil bigire?

 

Bîrdoziyên mirovanî hene. Ê ku mirovanî û mirovî ye çî ye? Bi vê wateyê rizgarîxwaziya netewî ya Kurd ji bo min tenê amrazek e. Di bingeh de li paş vê amrazê mirovaniyeke kûr û lêgerîneke mirovî heye. Nexwe ne gengaz e ku ez vê çalakiyê pêşve bibim. Eleqeya min a mirovî di asteke awarte de ye.

 

Şiyarbûnî hatiye wê astê ku, hemû xuyangên diteyisin vedigerin bertekê. Min xwe vegerandiye mekanîzmayeke parastinê ya wisa. Ez dibêjim; berteka çewt raber kir, ezê bi berteka rast bersiv bidim. Ev rê li ber şerekî mezin vedike. Bi ya min çi eleqeya wî mirovê li hember min bi xwerûbûn û bijarteyiyê nîn e.

Ez timî vê pirsê ji xwe dikim; ez nikarim wek van bijîm û hûn dizanin ku ez najîm.

Ma ez dikarim di çerxa seretayî de, yan di çerxa navîn de, yan jî di çerxa niha de baştirîn bijîm?

Di her çerxî de, ne di ti çerxî de û di çerxên bên de dijîm.

Bi çerxan re navbera min ne baş e. Rewşeke cewaz e...

Mirovê bi tenê...

Helbet ev ji bo min pêwîst e. Ji ber ku pîrozbûn bi xwe ev e. Ger bi derdorê re biyek bibim, dê pîrozbûn bisekine. Ji ber ku disekine, dê çalakî bisekine, partî û tevger pêş nakeve. Ne tenê ji ber pêdiviya tevgerê, di felsefeya min a mirovanî de tetmîn nebûyîn heye.

Ez nahedirînim; ecibandin bila li virê bimîne, ez tirsnak û mezin bibertek im. Min rêxistina PKK’ê, vî şerî bi armancên ramyarî yên bingehîn ên civakê re girêdayî aniye rewşa bihevseng.

Teqîna bertekê...

Hêrsên min hene, yên ku naecibînim hene, redên min hene. Ez dixwazim van derbasî jiyanê bikim. Mesela li gund digotin, weke ku tê zanîn nakokiyên gund... Bi ser de here û çareser bike, -va tu ciwan î, bi gor rêpîvanên malbata me paşnavê te jî Ocalan e, here û çi pêwîst dike bike... Min got ez hêrsa xwe wisa nadim teqandin. Min xwe veşart, min manevrayeke balkêş li dar xist. Manevrayên min ên wisa, vegerandina wilfên min di asteke nayê bawerkirin de ne. Helbet ev dikarin ji bo hezê jî bêne gotin. Bi wan re jî mijûlahiyên pir alî hene. A herî guncav, ez di felsefeyê de lê geriyam. Me, ji vê re got polîtîkaya rizgariya netewî ya herî rast.

 

Lêgerînên min ên tirsnak hene.

Ez dixwazim hêrs û arzûyên xwe mezin bikim û ber bi dumahîka mezin ve bibim. Bûna zanyarekî baş, her wekî ev jî encamê hêrsê ye, dahîtî jî bi vê ve girêdayî ye. Di saziyên mêtînger de bûna bûroqrat, heta leşker, sivîl, bûroqratê ramyarî jî; min bi rengê gelo dibe pirsan ji xwe kirin. Ev jî ji rêzê ne û min vê ji rêzêbûnê peyitandibû. Min eleqeyê nîşan neda. Rastîna ramyariya sosyalîst ji bo min wateyeke mezin derbirand.

Sosyalîzm bûyereke rojaneyî ye, polîtîkayeke mezintirîn e. Vê yekê daxistina rastîna Kurdistanê, dê dijmînê wê bi gor rêzikên geometrî di asteke pêş de zêde bibin. Ev tê çi wateyê? Tam tê wê wateyê ku sahaya ku ez karibim bertekên xwe tê de biteqînim hatiye peydakirin.

Sedemê ku ez di ramyariya rizgariya netewî de ewqas balrakêş im; ji ber ku min zemînê mezinahiya hêrsê, lêgerînê û îdîayê wergirtiye. Zemînên din piçûk in, min tetmîn nakin. Bûna general ango ramyarek min tetmîn nake. Piraniya we bi bûna yekî ji rêzê qîma xwe tînin. Di van sînoran de mayîna min ne gengaz e. Ev bi xwe jî ji min re teng tê.

Zemînê Kurd lewaz e, lê ji ber ku di rewşa daringiyekî xam de ye, ez xwedî heteriyê me. Ger ez vê zemînê bi kar bînim, ezê karibim xwe hilavêjim zemînên din. Ezê karibim bi DYA’yê re mijûl bibim, karibim bi binkeyên kevnare yên Rojhilata Navîn re mijûl bibim. Hêviya vê bi xwe peroşî dide. Ez dibêjim dawiya vê xebatê jî dê baş be. Lê zemînê niha jî pir baş e û ev berhemê jî dide. Di vir de ger baldêrî bê nîşandan, ez ji rewşa hestyarî û hêrsî derdikevim û bi dumahîyeke ramyarî ya mezin ve diçim.

Ez rasteqînî me, ne serborîperest û xeyalperest...

Min bi gor pîvanên zanistiyê kirûya netewî pir vekola. Ez di wê astê de me ku dikarim qasî zanyarekî herî baş civakbûnê bi gor asta zanistiyê ya heyî fêm bikim.

Jê jî wêdetir ez çalakmendek im.

Erê çalakmend. Ev jî baş e... Ez propagandevanekî erjeng im. Rêxistinkar im. Timî di rewşa tevgerê de me. Ger ev hemû bi hev re nebin, hingê ez nexweşek im ango jiyîna min zor e. Pejirandina jiyanê li ba min, ewqas vekirin û hilgavtina mezin daye çêkirin. Evqas rêxistin, dê hemû jî di astên çekdarî ên herî metirsîdar de bibin şervan. Dê taybetmendiyên milîtan ên erjeng jî pêş bikevin. Baş bala xwe bidinê, rojane ez ewqas xwe digijgijînim nebû, tu dikî û tuyê bi vê bimirî. Li virê îdîaya jiyanê hêz qezenc dike. Divê bi reha tu bijî, her tişt bi jiyînê ve girêdayî ye.

Ayrıntılar

Yayınlandı: 06 Haziran 2013

Dema me destpê kir, me axaftineke wiha kiribû: Ji niha şûn ve hemû roj Newroz in. Di van bîstûpênc salan de bi rastî hemû sal rojên Newrozê ne. Soza me ev bû, me neperçiqand.

Berxwedêriya pîroz, şerê me yê vejînê Newroza xwe ya bîstûpêncemîn bi serketineke mezin hêza pêşwazîkirinê nîşan daye. Heke em ketina mezin a dîrokî bi hilweşandina Medan re bidin destpêkirin, piştî ketina 2500 salan, ev bîstûpênc salên belkî jî tam bersiva wê ye û her saleke wê sedsalekê peyda dike, bi rastî jî vejînek e û pir nêzîkê rizgariyê bûye.

Ger em fêm bikin, em ji kuderê hatine û hatine êxistin rewşeke çawa, em karibin bihizirin, divê em çawa bibin û bibiryar bikin, ka dikarin çi bikin, em ê bibînin ku ya jê re tê gotin jiyan ji mirinê xirabtir e. Ger em bigihîjin mirovahiya xwe û nasnameya xwe ya azad ku bi axê re têkil bûye; nefes danûsitandineke vê ya sînordar jî ka çiqas hêja ye, em neçar in ku teqdîr bikin. Ji vê jî wêdetir bi minetariyeke mezin di serî de pakrewan, her kesê ku di van salan de berxwedêriyeke watedar nîşan daye; pakrewaniyên me yên mezin ên Newrozê Mezlûm Doxan, Zekiye, Rahşan, Ronahî-Bêrîvan û raderbirîna dawî ya serhildanên me yên pîroz ên hema her sala di salên 90’î de li Nisêbîn, Cizîrê, Şirnex, Licê, Wan û li hemû Kurdistanê tevahî pakrewanên li bajêr û gundan ger em têxin puxteya vê Newrozê, em ê bibînin ku divê jiyan bi awayeke dîtir were fêmkirin û şer jî bi awayeke dîtir were dayîn.

Divê li ser vê sala bîstûpêncemîn tim bê sekinandin û ev jê bêne derxistin. Ger hebe îdeaya me ya mirovahiyê ji bo ku em hêzê nîşanî jiyanê bidin li ser axên dayîk, divê em van salan wek salên xwe jinûve pêkanîn û afirandinê binirxin. Dîsa em ji ramaneke pir puxtedar bigrin heya henase sitandineke azad, ev sal salên peydakirina her tiştên wenda bûne û hatine wendakirin in. Divê hûn fêm bikin ku şer jî di bingeh de hewldana vê ya herî dawî ye. PKK bûyereke vejînê, bûyera roja nû û bûyera Newrozê ye. Me vala bi vê rojê re dest bi PKK’ê nekir. Di wê serdema ku ti nîşaneyên hêviyê tinebûn jî gotina “Ez ê bi vê nasnameyê, ji bo vê sozê bijîm û heke pêwîst bike ez ê şer bikim” e.

Ew roj weke îro tê bîra min: Li paytexta dijmin di qonaxa ciwatiyê de ku bi heşifandin, bêîdeabûn û daqurtandinê re rûbirû bû, tevî hemû derfetên rakêş ên mêtingeriyê ku li ber sêlûna paşverû û tinebûnê bûn, min ev çêtir dît. Me ji jiyana mêtingeriya îmhakar re got “Na!” Me got, ma em dest bi vê hêviya azadî ku bêhêvî, bêderfet û bêîmkan xuya dike bikin dê çi bibe? Gaveke wisa bû ku ti tuwêjî pê bawer nedikir, çendî ku bi her tiştî wateyê didan jî, nekarîbûn wate bidin vê. Belkî jî di cîhan û dîrokê de hempayê wê nîn e. Me ev biryar da. Bi du peyvan be jî, li axa dayîk ger jiyaneke bi nasname pêk were, me got bila ev jiyan azad be û em ketin nava wî şerê mezin ê hêviyê.

Ma di naverastê de çi tine ye, em ji mirovên heşifandî bigrin yên herî xayîn, ji dilêrên bêhampa bigrin yên herî ketî, ji yên xweşik bigrin yên herî kirêt, yên herî tirsok bigrin yên herî dilêr, yên herî mirî bigrin yên herî zindî her tişt tê de heye. Îro hindik be jî me hêrsa xwe ya mezin daxistiye. Lê ji bo bingeha şerê mezin û rizgariyê afirandina van rojan em dizanin ku weke destpêkekê ye.

Ji bo partiyên nûjen bîstûpênc sal, salên serketinê ne.

Hema hema hemû partiyên sedsala bîstemîn ku şoreşên mezin çêkirine, ev kar di deh-panzdeh sal an jî nebe di nava bîst salan de pêk anîne. Hinek serketin e, hinek jî binkeftine. Heta yên ku dewlet ava kirine jî dewletên xwe wenda kirine. Me nedikarîbû dewletê ava bikin, ne jî em tam binkeftin e. Em di navîna herduyan de ne. A girîng ne ev e. A girîng ew e ku gotûbêj, ronahîbûn û viyanîbûna mezin, jê girîngtir derkete holê ku rastî çî ye. Ev me zêdetir eleqedar dike. Ev ji aliyekê ve ew şer e ku, li Kurdistanê li hember hêza qirêj, dagirker û îmhakar dihate dayîn bû. Di rastiya Kurd de ew rewşa kirêt, qedandî, çi armanc û wateya wî ya civakî nîne û bi qasî nirxa şerê eşqiyayan jî ku şerkariya wî/wê nemaye, li ser bingehê careka dîtir hesabpirsînê kişandina nava partiya me, ev kar bûn ku em pê re mijûl dibûn. Me li pêşiya şerên bêwate sînor kişand. Ger şer bibe di bingehê xetê de, divê ew şer bibe şerek ku wate û alîgirên wê hene. Çêkirina vê kareke bixêr bû.

Nasname û rastiyeke evqas li dîroka xwe xiyanet kiriye, di nava mirovatiya nûjen de hatiye tinekirin, çiqas şermîn e. Ji vê hesabpirsîn û partî pêwîst dikir. Van bîstûpênc salan ev yeke xweşik çarçove û çember kir. Rastîya her tiştê jinûve li vir hate gotûbêjkirin.

Tenê miroveke Kurd û Kurdistaniyek nema ku nekete nava bîstûpênc salan de, yek mêtingerek jî nema, heta emperyalîst jî hatine xistin navê. Hemû cîhan hate kişandin; “werin şerê xwe yê Kurdistanî eşkere bikin.” Hûn hemû hatin kişandin; “werin pîvana bejn û bala xwe bigrin.” Min serketin di vir de dît.

Kî/kê çi ye, bila derkeve zelaliyê. Beriya şer divê ev zelal bibe. Heke li vî welatî ev tine be, her kes ji xwesteka dijmin zêdetir sîxûr be, xayinê jiyanê be ya pêşîn ku divê bê çêkirin, zelalkirina vê ye. Ger hûn bi koletiya xwe serketinê jî qezenc bikin, bi ya min ev bi kêrî tiştekê nayê.

Zelalkirina we jî pir girîng e. Hûn kesayea çi û kî/kê ne? Hûn li pey jiyaneke çawa ne? Zelalkirina van ji rizgariyê hêjatir e ango ji bo rizgariyê pêwistiyeke pêşikî ye. Vejîn bi sanciyên vê yên êşdar pêk hatiye. Ez tam nebawer im ku zayîna we pêkhatiye ango rast hatine mezinkirin.

Newroz çi ye? Kulîlka ku dertê tava rojê ye. Sekna jiyanê ye, vebûna rengaleya xwezayê ye û dayîna xwînê ye ji hemû rayên jiyanê re. Vaye PKK jî wisa ye. Bi rastî jî PKK partiyeke Newrozê ye.

Partiya xwînê ye ku dimeşe ber bi jiyanê. Ger di xwezaya vejînê de tiştek hebe hilkeftina wê, şînbûn û vebûna kulîlkbûnê ye. Lê yek jî di van rojên Newrozê de bagerên sext hene. Carna kulîlkan jî dierçiqînin, tovên terîkeyan ku li ber tamgirtinê ne dişewitînin. Ev jî di nava me de hene. Ma em hindik dibine zemînê erçiqandina tovên vejînê?

PKK ku PKK’ya Newrozê ye çendî di cih de ye, çendî jiyanî ye û çendî ravekar e. Lê dîrok û rojaneya wê jî erçiqandin ewqas rast e.

Me tenê bi vê bawerî anî: “Çi zagon nikarin raserî zagonên jiyana azad bibine xwedî hêzekê. Hêza herî mezin, zagona jiyana azad e.” Di derketina me ya yekem de, me got: Zagona herî mezin viyana jiyana azad e. Bi hemû aliyan ve nebe jî, ya ku serketiye ev e. Ên ku dibêjin zagonên mirinê yên herî hêzdar in û van zagonan bi xwîn rijandinê her roj disepînin, bi qasî zagonên dijmin ên mirinê yên li ber çav, yek jî zagonên xayîn û nenasên azadiyê ne. Yek jî zagonên rizî, nebûne yên xwe, xwe pênase nekirine. Zagonên margîseyan (bûkalemûn).

Me li van salan ev zagon e çespand. Me dît ku ev zagon zagona herî hêzdar e. Bi taybetî KT ku digot, ev qet nikare bê gotin û yên ku bibêjin qafê wan diçe, em tenê bi qulkirina vê zagona weke zirx ve neman, em wê parçe parçe dikin, a xayînan jî. Êdî em bi van zagonan, wan kurmikên di hundirê dara azadiyê de perîşan dikin.

Erê, ev karên xweşik in. Zelalkirina zagona jiyana azad e. Ez her ku heme min bi hevokên neqişkirî bend bi bend zagon rêz nekirine. Li Mezopotamya zagonên Hamûrabî jî hene. Tê zanîn ku Asûr zagonçêkerên pêşî ne. Zagonên tirsnak in. Her wekî li ser navê serdestan, li ser navê şaristaniyê di dîrokê de zagonên pêşîn li ser van axan zan û binyada pêşîn li vir hate avêtin. Şervanên azadiyê jî hene. Dema ku li ser van axan koledar û împaratoriya Asûr a herî hişk hilweşiyan, tenê ne Kurd, gelê Asûr jî tê de azadiya hemû gelan destpê kir. Di vê wateyê de Mezopotamya welat û dîroka azadiyan e.

Ji Kawa’yê Hesinkar heya Mezlûm’an gelek şervanên azadiyê yên esîl hene. Em ji Mensûrê Helac bigrin heya Pîr Siltanan, heya Nesîmiyê ku li Sîwasê hate şewitandin, hemû şervanên azadiyê yên vê axê ne. Lê bi rastî jî di kesayeta KT’yê de serdestên ku herî dawî xwe tînin zimên xwedî zagonên sitemkar in. Ew di nava şerekî mezin de ne. Me di vî şerî de cihê xwe baş girt.

Careke dîtir bi mirovahiyê ve li vê derê jiyana azad û dîroka azad destpê kiriye. Ji vê dergûşiyê re şahidîkirin û dilsoz mayîn e, ji bo me pir balkêş bû û îro em anîne vir. Ez bextewer im, em di nava pîrozahiyeke rast de ne.

Dema me destpê kir, me axaftineke wiha kiribû: Ji niha şûn ve hemû roj Newroz in. Di van bîstûpênc salan de bi rastî hemû sal rojên Newrozê ne. Soza me ev bû, me neperçiqand. Lê ya ku zaliman diçespandin êş, îşkence û perçiqandin jî hebûn. Gelek mirov bi her cure teknîk, çek û îşkenceyê şewitandin. Va, em ê çawa li bîranîna yên ku hatine şewitandin xwedî derkevin? Hêza tolgirtina PKK’ê Zekiye, Zîlan, Ronahî weke ku bûn pakrewanên mezin ên van rojan, di bingeh de, ji bo gihîştina pirsa jiyana azad çawa ye, em li kiryar û gotina wan dizanin.

Li Mezopotamya û li quntara Zagrosan berbiçavbûna jiyanê, welatê bihûştê ku hemû pirtûkên pîroz xwestine vê vebêjin, piştî Tûfana Nûh qada jiyana nû ye. Li ser van axan mirov bi azweriya azadiyê jiyane. Belkî jî naşibe ti welatekî, belkî jî naşibe ti pirtûkên ku hatine nivîsîn, belkî jî di ti pirtûkê de nehatiye nivîsandin. Lê şereke azadiyê heye. Pirtûka wê ku nehatibe nivîsandin, ji ber tam negihîştiye azadiyê. Heke pirtûkên hatibine nivîsandin nîvco ne, ji ber ku tam rizgarî çênebûye.

PKK romanek e ku hê dawiya wê nehatiye, helbest û stranek e... Beriya were nivîsîn axaftin, dibe bersiveke ku li gor rastiya çalekî û puxteya wê ya dîrokî ye. Ne hêsan e ku derejiyaniya di dergûşa mirovayetiyê de –ez ê ji vê re nebêjim dîlbûyîna jiyana mirovahiyê ku ji goristanê xirabtir e- bipejirîne. Ev jî pir zor e. Ka li vir mirovatî hatibû ser zimên, ka li vir zagonên yekem hatibûn nivîsandin, ka li vir hêviyên yekem hatibûn ser zimên, ka li vir di her destlêdana axê de berhemek derdikete meydanê, ajalên yekem li vir hatine kedîkirin, riwekên yekem li vir bûne qût û di embaran de hatine tejîkirin? Gundê yekem, bajarên yekem li vir hatine avakirin. Dewlet cara yekem li vir zaye. Helbest û mûzîk cara yekem li vir hatine sazkirin. Hestên yekem li vir zindî bûn. Li hinek cihan bû rastiya çînê, li hinek cihan bû împaratoriyên koledar ên yekem. Bû zagona eşîrekê û hê jî bi hemû hêza xwe ve didome. Lê tişteke dîtir jî pêk hat, weke ku ev hemû pêk nehatine, bû qada heşifandinê. Niha nasnameya mirovahê tine, hêviya wê nema ye.

Ev nakokiya mezin çawa wisa dibe? Hem niştîmana hemû ‘yekem’an e û hem jî li ser wê ti berhem nemane. Divê ev nakokî were çareserkirin. Cihê ku destana Gilgamêş û hevaltiya yekem hatiye avakirin, niha hatiye halê qada ku yên herî xayîn tê de dimeşin. Divê ev di nava me de jî were çareserkirin. PKK ji bo vê bûyereke mezin e, cihê çareserî û xweşikiyê ye.

Ger jinûve dîroka vejînê çêbibe, dê çawa be? Va, jêderka coşê ev der e. Genc li ku derê hatibe wendakirin, li wir lê tê gerîn. Mirovatiyê li cihê ku lê zaye, li ser qurmê wê tê vekolîn û heke bê peydakirin, mirov dikare li wir peyda bike. Li Emerîkayê, Rûsyayê, Sibîryayê peyda nabe, navend ev der e.

Ev bîstûpênc sal in PKK li însan digere. Li însanê xwe, ev însanê yekem bû, belkî jî dê bibe yê dawî. Ger ji jiyanê re silav bê dayîn, weke Newrozê her tişt bi jiyanê re beşişe (gülümseme), divê zimanê wê bê wergirtin. Ji bo wê jî jiyan ne hêsan e.

Me her tişt da sekinandin. Bêyî ku em bikevin pêşdaraziyekê, qalibekê û xwe bigihînin darezîneke misoger, tim fêmkirin û kûrtir fêmkirin. Çi çi ye, çi divê bibe çi, çi ne çi ye, çi divê çawa be? Vaye, ew bûyera ku tê gotin ponijandin ev e. Xwe bi hêsanî pênasenekirin, îcar ev însanê azad ku digihîje hezar salan, pênaseya ku ew aniye halê nenasînê di xwe de pênasenekirin, nasnekirin, nedana jiyandin. Hemû navên ku hatine danîn weke navê xwe negirtin. Ji hemû viyanên ku hatine çespandin guman kirin û hê jî biryara jiyanê tam nedayîn û nehêle bê dayîn. A herî rast, herî xweşik divê guncavê dîroka qurmê vir û dergûşa wê be. Va di bîstûpênc salan de, di PKK’ê de, hemû Newroz dibine salên lêgerîn û hinek jî peydakirinê. Em qesda van dikin. Min ev pir balkêş dîtin û hê jî di kesaniya we tevan de dixwînim.

Di destpêkê de min xwe kilît kir. Weke xweda ango xwedawendan di perestgeha herî pîroz de be û dest lê nayê dayîn. Ger dijberiya li beramberî hemû çemkên xirab şênber bibe, min got bila giyana min a arî û paqij di qunceke min de bimîne. Va, PKK û pakrewanên wê hemû wisa ne, ya ku xweşike ev e.

Çendî ku li ser vê axê pakrewan bikevin û bêne çandin, dê ewqas ên nû bizên. PKK ev e, ya ku coşê dide ev e. Ez dixwazim vê serwer bikim. Ev min zêdetir eleqedar dike. Ev peywireke mirovatiyê ye, li ser van axan, ji bo pakrewanên mirovatiyê ku bêjimar in rêzdarî ye, li hember dîroka mirovatiyê rêzdarî ye. Pakrewanên me Mezlûm, Zekiye, Ronahî bila hebe qet nejîn. Zîlanan çi kiribûne xwelî?

Li ser navê çîna kerax, netew, zayend û her cure rastî, xweşikî û ked û yên ku dijmin di wan de dabû afirandin çi hebe, çi di xwe de pêk anîbûn? di destpêkê de hemûyan di bedena xwe de şewitandin, kirine xwelî. Pîr Siltan jî, Mensûrê Helac jî wisa bûn. Çi bextewerî ye ku me vê kevneşopî temsîl kir.

PKK’ê anîna van rojan, hemû tewanên ku li ser însanê azad tê çespandin, di bedena PKK’ê de şewitandin, tinekirin û ger gengaz be paqijkirin û jinûve xistina nav jiyanê... PKK weke ku di ti rêxistinê de peyda nabe ewqas zindî mezin dibe. Pênaseyeke dîtir a bîstûpênc salan jî ev e. Bi misogerî dema ku ev can dişewitin, hemû pakrewanên PKK’ê ku bi teknîka dawî ya di destê wan serdestan de dihatin şewitandin, di bingeh de ti demê bawer nekirin ku dimirin. Di henaseya xwe ya dawî de jî, hemûyan weke navên xwe dizanîbûn ku dê jiyanê hembêz bikin. Jandar, lê rast e. Bi awayeke dîtir hembêzkirina jiyanê nabe.

Ez vê jî dihizirim: Pêşxistina viyana ku qet nayê xapandin. Ger bê veguhastin asteke wisa ya ku weke semboleke pakrewanan dianî zimên, her tiştê ku diviya bê şewitandin, lê bi teşeyeke ku careke dî nekarîbe tevlî bibe, wê şewitandin û viyana jiyana azad bi qasî ku careke dî neyê tewandin tûjkirin.

Ev Newroz bi qasî ponijandina herî dijwar ku dikare li hember her cure şerî tebat bike û bi ser bixîne tûjbûn e. Dinêre fêm dike, dimeşe çêdike, li pey serketin tê. Di PKK’ê de afirandina şervanan xebateke pir xweşik e. Van hemûkan bi ew hinek peyvên ku hun tim dubare dikin na, ji gotinê jî wêdetir, ez dadikevim puxteya wan. Ne rizgarkirina rojekê, bi qasî ku destpêk û dawiya mirov dike yek, ji karê viyan û afirandina mirov re mijûl dibim. Felsefeya vê çawa ava bûye? Ê ku dixwaze dikare ji vê felsefa wê binivîse û derxîne. Ê ku dixwaze siyaseta wê, yê ku dixwaze zanistiya leşkertiyê, yê ku dixwaze hunera wê, yê ku dixwaze estetîka wê dikare derxîne, her tişt heye. Em hemûkan dikin yek.

Li ba min rastî dijîn, li ba min xweşikî dijîn, li ba min di şer de serketin, di jiyanê de evîn dijî.

Fermana herî mezin, rêpîvana çirûska hestê ye ku di mezinahiya ramana rast de ye. Bi qasî leza roniyê lezdar e û takekesê/a ku xwe bi tev de kiriye enerjî. Em hewl didin ku vê biafirînin. Ji bo vê ez dibêjim: Hinek ji we dixwazin ku bi me re bin. Ez dibînim ku bi me re ji partîbûnê û artêşbûnê re bixwestek in. Li vir polîtîka û leşkertî di leza roniyê de kar dike û sînorê herî dawî yê çêkirina nû ye. Taybetmendiyekê roniyê jî sotîner û ronîker e. Hûnê bibêjin ku “Ev şêwaz hetanî niha nehatiye sepandin.” Lê şêwaza koletiyê ku em dijîn jî, li ti derî nehatiye sepandin. Ji vê koletiyê re tenê ev şêwaz dikare bibe bersiva bandordar. Wekî din çare tune. Min hemû pirtûkên mirovatiyê vekola û encama “derman ev e” derxist. Divê hûn fêmbar bin. Divê em di ronahiya wê ya sotîner de bijîn.

Hûn li çiyayên azadiyê ne, di nava yekîneya fedaiyên herî biewle de ne, çeka ku hûn lê bixin jî ne xirab e, çi ma? A ku maye kesayeta qezenckirinê ye... Ez ji bo jiyînê têk dibim, ji bo têkbirinê dijîm, ez bi vê felsefeyê ve erjeng hatime girêdan.

Di ramanê de qezenckirin, di her karê jiyanê de qezenckirin. Di rêxistinê de, li dijî dijmin di plana çalekiyê de qezenckirin. Hemû tiştên pêwîst dikin têne çêkirin, tê ketin nava şer û tê jiyîn. Bi qezenckirinê jiyan û şer biyekirin. Çêkirina vê yekane rê ye.

Vaye, di Newroza 85’an de bi rastî rêhevalê ku ez jê hez dikim û kesayeteke ku hevalbendiya wî tim li xweşê min diçe Egîd (Mehsûm Korkmaz) tiştek digot: Em bi hev re bûn, me wê Newrozê gotûbêj dikir. Me hewl dida ku em Newroza 85’an qezenc bikin. Piştre li welêt, wî dizekê ketî, xasûkê gundî, dilreş û neyarê hevaltiyê ku îro jî stûyê me bernade û dîsa kadroyê ku xwe perwerde nake dipeyitîne. Hûn dizanin, Egîd pakrewanê heyva Adarê ye. Egîd dibêje: “Beriya her tiştî em ê vî xasûkê gundî di nava partiyê de nedin jiyandin; a duduyan, divê ev kadro bi erjengî bêne perwerdekirin. Di halê berovajî de ev dê pêngava 15’ê Tebaxê bibin têkçûnê.”

Egîd û Zîlan...

Gerîlayê rastîn Egîd e û hestên wî yên xweşik, peyvên wî yên xweşik ji bo me ferman in. Zîlan jî wisa ye. Peyvên wan ên zêr ji bo me ferman in û jixwe baş meşiyan. A girîng ne pir biserketinbûna wan e, yek be jî biserketinbûna wan e. Em ê vê bikine serdest. Dê keç jî, xort jî û ciwan jî vê bikin serdest. Bi awayeke dîtir nakevin nav vê artêşê, sonda vê artêşê ev her du nav in. Ger hêza we hebe, hûnê pêwîsiyên sondê pêk bînin. Hûn dixwazin karên artêşê bikin, êdî hûn ê vê fêm bikin. Min ji we re karên partiyê vegot.

Mezlûm tê wateya partiyê. Kemal, Xeyrî, Heqî û bi hezaran pakrewanên din hene. Milîtan ew in. Ez berdevkê wan im. Artêşa wê jî ev e, jin jî Zîlan, zilam jî Egîd. Gavên yekem in, em ê gavên dawî ango gavên bi hev re biavêjin.

Zîlan şervaneke nipinû bû, çalekiyeke çiqas bêqisûr rêxistin kir. Egîd çewtiya peyvê jî nekir. Ji avakirina yekîneya yekem gêrîla hetanî henaseya dawî xweşik bû, watedar bû. Teoriya gêrîla û pratîka wê jî baş bi rê ve dibir. Divê fermandareke gêrîla hêsan nemire.

Soza PKK’ê ya Newroza bîstûpêncemîn, soza artêşê divê bi misogerî rast were fêmkirin. Divê fersend neyê dayîn ku kes sozê biperçiqîne. Bi van pakrewanên mezin ve xwe girêdan û gelê me bi rastî girtina riştiyê mezintir, ma mirov dikare peywireke dîtir bihizire?

Zîlan yek salî bû, çawa ponijî? Egîd, qet ne xwedî ezmûneyên şer ê panzdeh salan bû. Du salî bû, çawa ponijî? Nivîsandinên ku kirine tam rojaneya gêrîlayî ne. Kirinên wî jî di mercên herî zor de pratîka gêrîla ye. Tê wê wateyê ku zêde eleqeya vê bi ponijîn û perwerdeyê tine ye. Bi durûstiyê, biryardarî, jidilbûnê, karê ku dike bi hestên bilind û azwerî girêdanê re têkîliya xwe heye. Bi vê asta perwerdehiyê, bi van ezmûnan hûn dikarin hezar qetê Zîlan û Egîd rol bileyîzin.

Jixwe êdî ew bangawaziyek in. Hûnê ber bi bangawaziyê ve baz bidin û divê bi misogerî dilsoziya bîranîna pakrewanên PKK’ê wisa bê fêmkirin.

Şer, di heman demê de ji bo evîna mezin e. Hûnê çima vê fêm nekin, Hûnê ji kîjan evîn û hezkirinan qal bikin? Cihê ku egîdî lê heye, têkîliyên pîroz, hezkirin û evîn pêk tên. Partîbûn, ji bo artêşbûna mezin e. Artêşbûn ji bo têkneçûnê, ji bo têkbirinê ye. Ev hemû ji bo axên ku hatine strandin, evîna jiyana şervanên azadiyê yên herî mezin, ku careke din bêne binavkirin û ji bo temsîla wan e.

Wek gelekî azad di nava vî welatî de, êdî hûn ê hesabên jiyanê bikin. Hûn ê bi misogerî nava malê bixemlînin. Hûn ê xwedîti bikin li nirxên xwe. Ev der cihê vê pakrewanî, ev der cihê vê xweşikê, li vir li gor vê rêpîvanê tê jiyîn. Gava ku xayînek an jî dizek hat, mirov wisa li hember dertê. Ji giyanê heya ramana wê, ji zagonê heya siyaseta wê tevek hatine diyarkirin.

21 Adar 1998

Rêber APO

Ayrıntılar

Yayınlandı: 30 Mart 2013

Tê wê wateyê, di me de malbatgerî ji malbatê zêdetir rewşeke nexweşiyê rave dike. Ev tişt him di malbatên noker, feodal de, hem malbatên bûrjuva yên xeşîm de, hem jî di malbatên gundî û bingehê xwe bûrjuvaziya biçûk in bibandor in. Ew polîtîkaya ku wateya xwe di gotina “hebûn û nebûna min ji bo malbatê ye” dibîne, ji aliyê berjewendiyên malbatê ve hatiye diyarkirin. Heta pirsgirêka jiyanê jî bi vê yekê ve girêdayî ye. li gel me berovajiya vê, ger hîn di serî de rastiya malbatê ber bi rexneyeke tund ve neyê birin û gelek bandorên wê neyên hilweşandin, baş tê zanîn ku şoreşgerî nabe û partîgerî nayê kirin. Di vê wateyê de PKK’îbûn navê şerê li hemberî bandorên malbatgeriyê ye. Ew bi qasî ku li hemberî bandorên dagirkeriyê şer dike, ew qasî jî li hemberî bandorên malbatgeriyê şer dike. Di nava me de derketina holê ya malbatê bi vî rengî ne. Hema ji bo hemû kesayetên civakê re tiştê ku weke berjewendî tê nîşandan, berjewendiyên malbatê ne. Dema ku tê gotin “bibe mirov” tê gotin bibe mirovê malbatê. “bûyîna mirovekî baş” tê wateya bûyîna layiqê malbatê. Ango hemû gotinên armanca lêgerînên têkîliyan li gor xwe avakirin, heta tiştên weke xwendinê her dem di nava sînorên malbatgeriyê de xwedî wate ye.

We malbat bi dest xist jî, çi kete destên we? We malbat rizgar kir jî çi bû? Ew malbata ku we rizgarkiriye çî ye? dema ku we malbat rizgar kir, netew xelas bû, gel xilas bû. Em li netewên din ên hemdem binêrin, hun nikarin ji kêleka sazî û dezgehên ku ew anîne asta wan a îro jî nikarin derbas bibin. Hun ji ber sazî û dezgehên ku ji bo netew pêwîstbûn jî derbas nebûn û bi qasî pênc qirûşan we rûmet neda wan. Li hemberî malbata ku we rizgar kiriye tiştên ku we wenda kirine ev in. Ev tê wateya we malbat xirab rizgarkiriye. Dîsa rewşeke wiha heye, ji aliyê xirab ve gelekî nirx hatine wendakirin. Em ji bo çi li hemberî sazî û felsefeya malbatgeriyê şer dikin? Ew kesayeta Kurd a bêrûmet ku ji bo netewbûn û civakbûnê girtiye, ji bo ku têkîliyên malbatê yên ji rêzê ne rizgar bike tiştekî ku nefiroşe nîne. Bi tenê bikaribe malbata xwe xilas bike.

Me li hemberî vê kesayetê şer destpêkir, kesayeta alternatîf a ku PKK dixwaze biafrîne kesayeteke gelekî radîkal û rizgarîxwazê netewî ye. Ji ber ku PKK baş dizane ev pirsgirêk bi derbaskirina malbatgeriyê ve girêdayî ye. PKK dixwaze ji bo civakbûneke azad rê vebike. Ji bo vê jî pêwîste saziya malbatê ku dijberê azadiyê ye û hetanî dawiyê girtiye were rûxandin. Di heman demê de di vê saziyê de hetanî çokê xiyanet heye. ji ber ku dijberê rizgariya netewî ye. pêwîste girêdana bi malbatê re were perçekirin. Di mercên malbatê de xerîbî, înkarkirina rastiya civakî û netewî heye. Ji ber vê yekê jî êrîşî netewbûn û civakbûnê dike. Bila têkîliya malbatê ku ji bo rastiyan girtiye têk biçe ku netewbûn û civakbûn pêş bikeve.

Ev hemû tişt zilamê ku em dixwazin di demên dawiyê de hîna zêdetir zelal bikin tîne bîra mirovan. Di demên dawiyê de me girîngî da lêpirsînkirina jin û zilam. Ew rewşa zilam a sexte û mêrbûna wî ya zilam û jinbûna zêde ya jinê me dike nava fikaran. Zilambûn di giştî de bi egîdî û zayendî ve wekhev tê dîtin. Weke “mirovê weke zilam, jina weke zilam” tê ravekirin. Ev jî weke awantajekî tê hizirandin. Tiştê ku hema di destpêkê de em bibêjin, ev e. Ger ew mirov zilam be, ji bo çi erkên xwe yên rizgarîxwaziyê nayne cih? Ger egîd be, ger zilam be wê demê bila pêwîstiyên vê yekê bike. Ji ber wê jî pêwîstî bi dahurandina zilam nîne. Hîn zêdetir em dixebitin ku zilamtiya di kesayeta Kurd de tê çi wateyê fêm bikin. zilamtiya di kesayeta Kurd de taybetmendiyeke zilamtiyê ku ji rê derketiye. Zilamê Kurd bi gihiştina hestên zilamtiyê ve weke ku hemû nakokiyên xwe çareserkirine. Bi taybetî jî di mijara têkîliyên zayendî de di zilamtiyê de hesteke ku weke dagirkeriyê bi bin xistiye û dewlet avakiriye diafrîne. Ev xerîbûn û xwe xapandineke mezin e.

Dema mirov hindek taybetmendiyên civak û dewleta tirk jî pêş çavan re derbas bike, ev rastî hindekî din baştir tê fêmkirin. Asta zilam a zayendî li hemberî jinê weke ku radeyeke qehremaniyê dide wî, ev tiştekî seyr e, lê belê rastiyek e. Ev rewş di civakên din de ne di vê astê de ne. Di vê mijarê de dema ku em zilamê Kurd ji kûr ve lêkolîn bikin emê bibîn ku di vê wateyê de tenê bi tatmînekê ve li ser piyan dimîne. Wî jina xwe kiriye pîrek, jin jî hîna zêdetir bi pîrekbûnê ve li ser vî bingehî weke zilamekî ye. wisa tê bawerkirin ku bi vî rengî hemû nakokî hatine çareserkirin. Bêguman girêdaniya vê bi nirxandinên malbatgeriyê ve hene. Çawa ku rizgarkirina malbatê ji rizgarkirina welat girîngtir be ji bo zilam têkîliyên zayendî jî ew qasî girîng e. di rastî de zilamê Kurd di mijarên din de xelas bûye. Li hemberî dewletê xilas bûye, li hemberî civakbûnê û netewbûnê xilas bûye, li hemberî nirxan û tekîliyên civakî xilas bûye. Ger bi wî rengî be, gelo têkîliyên ku dihêle di nava malê de ew aktîf be û zordest be çi ye? ev têkîlî ya li hemberî jinê ye, ew jî bi têkîliya zayendî dest pê dike û hetanî her cureyê çewisandinê ve diçe.

Dema mirov balê lê bikişîne, zilam bûyera têkîliya zayendî weke bûyereke serdestiyê bi dest digre. Her têkîliyekê zayendî ku dikeve tê de weke ku bûye yekemîn dinirxîne. Ev rewş ji rê derketina exlaqî ya cidî ye. pêwîste mirov bi vî rengî binirxîne. Ev têkîliya ku di civakên din de û di demên dîrokî yên din de gelekî xwezayî ye, ji bo çi di rastiya me ya civakî de çawaniyeke cihê bi dest dixe? Ev ji bo civaka Tirkiyê û heta gelek civakên din jî derbas dibe. Em hîn zêdetir dixwazin rastiya civaka xwe dahûrînin. Bi taybet vê gavê pêdiviyên me bi vê yekê hene. Ango gelekî ku di nava pergaleke civakî û netewî de her tiştê xwe wenda kiribe, di her tiştekî wê de xilasbûyînek hebe, pêwîste mirovên me nebêjin “ez gelekî mezin im.” Ev rewş hîn jî dibe mijarên henekan. Mînak, zilamên tirkan li hemberî Ewrûpiyan qaşo bi zilambûna xwe pesnên xwe didin, ev hemû çîrok in. Ev di civaka Kurdan de hindekî din balkêştir e. hîna zêdetir ji bo bandorên civakî û encamên xirabtir rê vedike. Li gor min mijara ku herî zêde em li hember şer bikin ev e. Hela ew kesên ku di temenekî biçûk de naskirina wan a têkîliya zayendî ya bi vî rengî ve gelo çi wenda nakin? Têkîliya zayendî li ser bingehê azadiyê an jî evînê wê çawa çêbibe? Ji bo nîqaşê vekiriye. Ger ev yek rast were nirxandin dê ji bo pêşkeftinan rê vebike. Ne ber bi xerîbiyê ve dê ber bi gihiştin û jiyaneke bi wate ve bibe. Ger di nava gulokeke kaosa civakî û têkîliyên civakî de ev tişt weke amurekê çareserkirinê ya herî bingehîn were hizirandin ev dê rê li ber karesatan vebike. Mirovên ku dema azweriyên (tutku) wan ên zayendî negihêne serkeftinê û întîhar dikin ne kêm in. Di rastiyê de ev rewşeke nexweşiyê ye. di rewşeke wisa de kesayet xwe weke tunebûyî dibîne.

Ayrıntılar

Yayınlandı: 30 Mart 2013