Ji çapemenî û raya giştî re!
1. Di 16’ê Avrêlê de di navbera saet 09.00-10.00’an de li Herêmên Parastinê yên Medyayê li dijî quntarê Girê Qertel, Gundê Kiyê, xeta Avaşîn û AvaBasyan ên bi ser Zagrosê ne ji aliyê artêşa dagirker a tirk bi hewan û obusan hatiye bombekirin.
- Ayrıntılar
Gelê Kurd, bûye xwedî hişmendiyek dîrokî û siyasî.
Êdî, li dijî kiryarên faşîzan û kujerî, çalekiyên ku dikevine rojeva raya giştî ya cîhanê lidardixin. Gelek caran em dibêjin: “Kurd di aliyê dîplomatîk de lewaz in.” Lê guman dikim ku, tevger û têkoşînên dîplomatîk, ne tenê hevdîtinên bi siyasetmedaran re ne.
Çalekiya greva birçîbûna li Strasbourgê jî, biqasî rol û misyona siyasî û civakî, xwedî rol û misyoneke dîplomatîk e. Bi hêsanî em dikarin bêjin ku, di vê qonaxa ku rewşa çalekgeran her ku diçe xerab dibe, xewa rayadarên Ewropa yên pêwendîdar jî direve. Kimya mêjiyê wan dibe deşo.
Greva birçîbûna li Strasbourgê, di daxwaza azadî û mafê xwezahî de, di daxwaza jiyaneke bi rûmet de jî xwedî roleke dîrokî ye. Ji ber ku gelê Kurd di destpêka sala 2012an de, kampanya “yan azadî, yan azadî, ji bo Ocalan azadî, ji bo gelê Kurd statu” da dest pê kirin. Vê pêvajoyê ji 8ê Adarê dest pê kir û bi pîrozbahiyên Newrozê giha asta herî bilind û heta bi 4ê Nîsanê, Meşa Amara dewam kir; bi grevên birçîbûnên ku, çalekgeran li zindanên Tirkiyê û Strasbourgê dane destpêkirin berdewam dike.
Greva birçîbûnê, wek çalekiyek pasîf tê binavkirin. Lê ne wilo ye, dema ku mirov bedena xwe kire mertal, dibe çalekiya herî pîroz û giranbiha. Tiştek ji canê mirov bi nirxtir û pîroztir nîne. Çalekgerên Kurd jî, ev nirx û pîrozî kirina ala azadiyê.
Êdî xewn û xeyalên statukoparêzan xerab bûne. Ji aliyekî ve li zindanên Tirkiyê, rayedarên statukoparêz; ji aliyê din ve li Strasborugê, rayedarên ku destekê didine dewletên dagirkerên Kurdistanê, nema dikarin bi hêsanî hesabên dûrûdirêj li ser gelê Kurd û li ser xaka Kurdistanê bikin.
Efsûna wek destîniya nayê guhertin ji holê hilat û gelê Kurd, ji destpêka sala 2012an û vir ve, meşrûiyeta desthilatdariyên dagirker red kir û statuya xwe ya îradî û siyasî îlan kir. Belkî daxuyanî neda, yan jî li ser bircikên Amedê li boriyên îlankirina îradî û xweseriya demokratîk neda, lê Amed, biqasî Enqera di siyaseta Tirkiyê de xwedî gotin e.
Greva birçîbûna li zindanên Tirkiyê, greva birçîbûna li Starsbourgê jî, li Ewropa otorîteya dagirkerî û statukoparêzîya li dijî gelê Kurd têk birin.
Baş tê zanîn ku, duvê statukoparêziya li Enqerê dirêjî payîtextên Ewropa dibe. Bi vê mebestê, greva birçîbûna li Strasbourgê xwedî rol û mîsyonek dîrokî ye. Her roja ku çalekger di kûraya “bêhalketina bedena xwe de rojek li paş dihêlin” topek li dîwarên mabedên statukoparêziyê dikeve û deverekê di dîwar de vedike. Ne hêsa ye, 50 rojî birçîbûna bedenê û tenê vexwarina qentê, ne hêsa ye. Ez wê êşê û wê psîkolojiyê baş nas dikim. (bi vê pêwanê ez lêbûrîna xwe ji çalekgeran dixwazim, ji ber ku kar, derfetên çûna serdana wan neda), Lê îradeya ku bi berdêlên giranbiha û di nava 30 salên şerê dijwar û giran de hatiye bidestxisitn, di giyanê çalekgeran de ala serkeitnê dibalivîne. Ev serketin, di dengê Fuat Kaw de, ku di mikrofonên Radyoya Dengê Mezopotamya de û di ekranên Nûçe TV de olan vedide, xuya dike. Aliyekî têkoşîna gelê Kurd çiyarêzên Kurdistanê ne, aliyek kolanên bajarên Kurdistan û metopolên Tirkiyê ne, aliyekî têkoşîna gelê Kurd tevahiya cofrafya Ewropa ye.
Gelên li Ewropa Şoreşa Frensa û encamên wê jiyan e û ew nirx ji destên xwe winda kirine. Lê gelên li Rojhilata Navîn, ji pêvajoya pêxemberan û heta îro, guhertinên şoreşgerî ne jiya ne. Yekemîn car e û gelên herêmê ketine pêvajoyeke wisa. Lewma em navê têkoşîna gelê Kurd bi guhertina dîrokî re, bikartînin û bi nav dikin. Têkoşîna ciwanên kurd, çalakiya grevên birçîbûnê, wek destan û rol û misyonek pêşengî û zora li dîrokê binav dikin.
Rojhilata Navîn ku dibin desthilatdariyên otorîter de dihate guvaştin, serûbinî hev bûye. Tirkiye, ber bi paşverûtiya cemaetan biçe jî, rastî dîwarê Haraketa Azadiya Kurd tê. Ewropa ku dixwaza, statukoparêziya, bi şerê yekemîn yê cîhanê, weke bextreşiyekê layiqî gelên li Rojhilata Navîn dîtiye, li hundir, di navêndên xwe de rastî dijberiya kurdan tê. Di dîroka Ewropa de, tu hêzên li derî Ewropa, biqasî Kurdan bandor li siyaseta Ewropa, li civaka Ewropa ne kiriye.
Kurd îro li Ewropa, rol û misyoneke Şoreşa Frensa dilîzin.
Belkî biqasî êrîşa li dijî Girtîgeha Bastîlê nîne, lê di guhertina civakê de, xwedî rol û misyonek e. Ciwanên kurd, bi çalekiyên xwe, çalekgerên greva birçîbûna li Strasbourgê jî, kimya bedena siyastemedar û rojnamevanan xerab kirine. Ava kimyewî ya mêjiyê wan tevlîhev kiriye. Ev bûyer û pêhatî wê di nava demê de bandorên mezin bikin.
Siyaset, ne tenê axaftin û kanunçêkirin e. Siyaseta mezin bandora li ser civakê û xerab kirina xewn û xeyalên sosret e. Greva birçîbûna li Strasbourgê jî, ew bandor li ser civaka Ewropa kiriye. Di têkbirina xewn û xeyalan, xerakirina hesabê dagirkerî û statukoparêziya ku destên wê dirêjî navenda cîhanê Kurdistanê dikin roleke dîrokî dilîze.
Hêvî ew e, ku CPTê û Komisyona Ewropa, di vijdan û berpirsiyariyên xwe de dereng nemînin.
Medeni FERHO
- Ayrıntılar
Ji çapemenî û raya giştî re!
1. Di 12 Avrêlê de di navbera Erzirom û navçeya Qersê Qaxizmanê li herêma Degirmendere di navbera gerîla yê me ve çalakiyeke rêbirînê hatibû lidarxistin. Dotira rojê jî bi helîkopterên skorskyan leşker veguheztina leşkeran û derbexwarina helîkopterê ji raya giştî re hatibû ragihandin.
- Ayrıntılar
Ji çapemenî û raya giştî re!
1. Di 12'ê Avrêlê de di navbera saet 19.00-21.00'an de di navbera navçeya Qersê Kaxizmanê û Erziromê li dijî herêma Degirmendere ya di navbera gundê Degirmendere û Kulayê ye ji aliyê gerîla yê me ve çalakiyeke rêbirînê hatiye lidarxistin.
- Ayrıntılar
Ji çapemenî û raya giştî re!
1. Di 13'ê Avrêlê de li dijî bejahiya navçeya Mêrdîn Mahsertê ji aliyê artêşa dagirker a tirk operasyonek hatiye destpekirin. Operasyona li herêmê di heman rojê de bê encam paş de vekişiyaye.
- Ayrıntılar
Ji çapemenî û raya giştî re!
1. Di 13'ê Avrêlê de di navbera saet 03.00-04.00'an de li Herêmên Parastinê yên Medyayê li dijî herêm û girê Mamreşo, Gundên Kiyê û Şîvê, Geliyê Avaşîn û Basyan ê bi ser Zagrosê ne ji aliyê artêşa dagirker a tirk bi hewan û obusan hatiye bombekirin.
- Ayrıntılar
Ji çapemenî û raya giştî re!
Di 11'ê Avrêlê de li derdora saet 03.30'an de li navçeya Agiriyê Bazîdê li bejahiya gundê Ortiliyê li dijî yekîneya artêşa dagirker a tirk ê derketiye operasyonê ji aliyê gerîla yê me ve çalakiyek hatiye lidarxistin. Di encama çalakiyê de 2 leşkerê dijmin ji aliyê gerîla yê me ve hatiye kuştin.
- Ayrıntılar
Li ber darekê
Piştî bombardumana balafirên F 16 û şewatek dagirkerî
Di nava behnûbixara jiyana parçekirî de
Piştî şewata daristanê, li bin dareke berûwî
Di civîna komek gerila de, stratejiyên li ser pelên darên şewitî nivîsandî di ber çavên dil re derbas kirin. Hinekî êş… Hinekî mixabinî… Planên xwe gotin û bi dilên xwe radestî hev kirin
Fermanên di civînên Enqerê de nîqaş kirin û zengilê telefonên dibine bingeha komkujiyan, di ber çavan re derbas kirin. Xetnivîsên li ser pelan, di nava kelgerma barûdî de, aliyek kizirî, aliyek şikestî xwendin û şîrove kirin.
Piştî rista plansaziyê û kifşkirina rêwingîtiya ber bi oxirê,
Di keliha welatê dagirkirî de,
Di nava kenên bêrîkirinê de, koma gerila li hev nêrîn,
Ew kêlîka xatirxestinê bû
Piştî ramûsanên bi ronahiya rojê hatine avdan û piştî destdana hev ya germahiya dilsoziyê, komek ber bi Haftanîn derkete rê… Yek ber bi Garê… Ya din jî, lorîna berbûliyê bûkê lîland û ber bi kêlikên di dilê erdnîgariyê de hatine çandin ve meşiya…
Koma ku biçe Çiyayê Mava,
Li mij û morana hawara Diclê nêrî, li xumama geliyên kûr û dolên di nava dûxana qazanan de nêrî… Jiyanek fetsînok hebû û gerila sunda xwe bi hêrseke tolhilodanê dubare kir. Li Geliyê Xwînê û deşta suwariyên di kêşa pêşbaziyê de, li dijî nifiran kelehêrsa xwe di nava lebşêrîna stranan de fûrandin.
Û bi gotina “berê xwe dan oxirê, pişta xwe dan felekê”meşiyan…
Aliyekî gerila Bagok bû
Aliyekî gerila berxwedanên qedîm Serhed û Pencînarê bû
Aliyek jî Çiyayê Hevêriya û Xanturê bû…
Ev kelihên 30 salên berxwedanê ne, wek nasnameya şerên destenî ne, di kembereke bûkaniyê de aliyek zêr, yek zîvî bû…
Rengê hevrîşmê bi qeseba cewherî xemilandî bû…
Ev kelihên gerila ne, wek hunerê zîvkerên Midyadê di nîgarkêşiya sedsalan de, bi dilopên xwînê, bi beza deh salan, bi xwehdana li tirsê barkirî, bi gotinên bêrîkirin û evîna li bane asoyên sirtikên çiyarêzan hatine xemilandin.
Xemla hunerî di bejna gerila Zelal de
Di garden-gaza Mizgîn de bûye efsûnek Yezdanî
Bûye ayetên ezmanî û metafizika di helbestên meleyê Cizîrî de, ber bi Pisaxê diherikîn.
Herka gerila dibû şelîpanek û xwe digihande payîtexta Şahê Banikê. Dibû şelîpanek gerdûnî û hafa Çiyayê Cûdî dikir. Li pêşberî kêştiya Nuhê Kal, bizmarên di nava demûdewranan de rizî berhev kirin.
Salûheyam xwendin
Demûdewaran strandin
Û di xatirxwestina berî meşa ber bi azadiyê de, gerila, birînên dilê xwe kirin bendav û kirin pirr… Piştre, gotinên ji derya ferhengan dûr hatine hiştin,
Di teng û bertengên xwe de şidandin
Bi pêlên peyvan re,
Ber bi destanên dku i pirtûkan de hîna ne hatine nivîsandin meşiyan.
Gotin, “qewlê me, car din, li binê dara berûwî,
Gotin, piştî ledaneke li dijî faşîzmê, şevê li xwe bipêçin û werin, xwe ji çeka lawê biparêzin, asoyên hêviyê li xwe bar bikin û werin
Gotin, car din bi şînbûna daran re
Bi hêviya dîlan-girtina di nava daristana şewitî de
Û bi soza ku car din, bi hev re çaya bi “doçka” de vexun
Di ser pira Basya ve derbas bibin û werin
M. BAGOK
- Ayrıntılar
Gerîlla her biharê, bi hêviyekê dikevin rê. Bi derbaz kirina çiyayên welatê xwe yên fireh, bi derbaz kirina avên ku diherikin re birêwî dibin. Ji bo ku di rojnivîs û di dilên xwe de pevçûnên nû, weke dilopekê pevçûnên azadiyê bikin hêvî, dikevin rê.
Belê, par û pêrar (2010-2011) van çaxan bû. Em jî li qadên parastina medyayê li cem gerîllayan bûn. Wê demê demsal bihar bû û cardin gerîlla bi hêviyekê mezin diketin rê. Vê carê komeke gerîllayên jin berbi hêviyê de bi rêwî dibûn. Çantayên wan li ser pişta wan û rûyê wan li rojê bû. Yanî rêwiyên xwezaya bakur bûn. Min navê vê rêwîtiya wan xist, rêwîvanên berbi hêviyê. Ji ber di çavên wê koma gerîllayên jin hemûyan de jî, hêviya hevdîtinekî azad hebû. Di nêrînên wan de ka bê wê careke din hevdû bibînin, yan jî nebînin serwer bû. Arjîn, Silav, Ronahî, Hêvî, Berfîn, Diljîn, Yerîvan, Rojda, Viyan, Ruken, Bêrîvan, Ronahî, Mizgîn…
Ew dembûn ku, van gerîllayên jin di ronahiya pêtan de bihevre vedişartin ramanên xwe. Xwe spartin tarîtiya stêrkan û wexta ku berbi hêviyê de dikenîn, rondikên xwe xwedî dikirin. Gelek gerîllayên ku di vê rewîtiyê de bûn çûn cîhana nemiriyê û di semahên çiyan de cara dawîn bû ku li avabûna rojê temaşe dikirin. Weke ku roj jî ji wana xatir bixwaze, tîrêjên xwe yên sorxunavî li nava rûyê wan dida. Ji ruyê wan bedewî, evînbarî, heskirin û dilgermî dibarî. Gelek bîranînên xweş li pey xwe hiştibûn û bi lezeke bihêz xwe ji deşt û çiyan berdan û tevlî windahiyê bibûn. Li aliyekê roj li aliyê din jî te digo qey baran dibarî. Ji ber bi evînbariya dilê xwe, her çar demsalên salê di dilê xwe de jiyan dikirin. Ji lewra bêhna axê ya ku ji biskên şahmarî dikete rayê canê wan, bi qasî ji dilê wan dihat dikişandin hundirê xwe.
Ne rengê ewran û ne jî yên demsalan, navê rêhevalên xwe, daxwazên xwe dinivîsandin li kunyeyên dilê xwe. Bi herikîna bayeke sivik re, bêrî kirinên xwe yên kur derbaz dikirin. Çavên wan her li ser şopa şûnpêyên rêhevalên wan bûn. Li tehtên ku navber didanê, li çiyayên ku lêgerîne û têde derbaz bûne, di geliyên kur de jiyan kirina elenda sibehê… Van hemû hest û xuruşiyên xwe di xendeyên xwezayê de vedişartin. Tenê çend gotin dibinê turikê hestên wan de mabû, ew jî dilê wan yekbû, baweriya wan yek bû, armanca wan yekbû…
Gelek gerîlla ji bo ku bigihin armanc û hedefa xwe, bi heskirinekê mezin berê xwe dan van rêyan. Ewana kesayetên ku di nava zor û zehmetiyê de hatine xuliqandinin. Di hundirê jiyanê de pir caran keyfxweş, pir caran jî kêliyên xemgîniyê bi hevre derbaz kiribûn. Pir caran di hundirê êşan de gevizîn, lê pir caran jî di hundirê bedewiyê de berê xwe dan asîmanên jorîn. Carna bihevre rondik barandin û carna jî bi înada dilê xwe kenîn. Lê ji van hemûyan cudatir jî, di nîvê rêya jiyan û mirinê de bêyî ku bizanin kîjan ji wan rêyan siberojên wan in, berê xwe didan rêyên zehmet.
Ev dem ji wana re demên bi wî rengî bûn ku, bi ruxmê dizanin ku mirin li ber deriye jî, lê ji bo ku xwe bigihînin armancê xwe bi evîneke mezin berê xwe didin van rêyan. Di vê rêyê de gelek berdêl hate dayîn. Gelek gerîlla bêyî ku bigihin vê xwesteka xwe canê xwe di ber vê rêyê de dan.
Di vê koma gerîllayên jin de jî ew gumana ku wê bikaribin van rêyan bi awayekê têkuz derbaz bikin û bigihin armancê xwe, di hemûyan de hebû. Destê her gerîllayekê li ser dilê wê bû.
Gelek hest bi hevre dihatin jiyandin. Yek ji van hestan jî, hestên demê veqetînê bû. Ew dema veqetînê hatibû. Dîmenên ku di van kêliyan de hatî jiyan kirin, di dilê her gerîllayekî de bi şopekê cuda mabû. Li aliyekê gelek keyfxweş bûn, lê li aliyê din jî xemgîniya ku gelek rêhevalên xwe nedîtibûn, jiyan dikirin. Heskirina wan ya ji rêhevaltiyê re di astekê mezin debû.
Veqetîn, yek ji kêliyên herî zehmet yên ku gerîlla jiyan dikeye. Lê di hemwext de yek ji kêliyên ku herî pir bîranînên xwe yên xweş jî bi hevre parve dikine. Ji lewra di her kêliya veqetînê de, bi qasî ji dilê wan tê hevdu himêz dikin. Daxwazên xwe yên dawî ji hevre vedibêjin û bi vî rengî xatirê xwe yê dawiyê dixwazin. Çi zû û çi jî derengtir, yek bi yek di wexta xatir xwestinê de, bi dilgermî û xendeyên ku li ser lêvên wan mabû, hêdî hêdî çavê xwe li bêdawî bûnê digirin. Gelek dixwestin daxwaziyên xwe, hêviyên xwe yên pêşerojê ji hevre vebêjin, lê vê carê ne stêrkek, 15 stêrk bi hevre xurucîn valatiyê. Vaye bi yekbûna ruh û dilên xwe ji hevre dinivîsandin û vedigotin zimanê jiyanê.
Bi dengê xweş yê Berfîn û Yerîvanan lê dida newaya azadiyê….
Ji çavên Hêvî û Silavan hêvî diherikîn.
Ji dilsoziya Arjîn û Rojdayan bendewariyên rojên azad dixuliqîn.
Ji xende û kenê li ser lêvên Bêrîvan û Ronahiyan evînbarî diza….
Carna weke kenê li ser rûyê xwezayê dildar, carna jî weke giriyê li rûyê mirov xwedî rastiyeke jandarin. Geh di adareke biharî de şên û şanaz in, geh di kewçêreke payîzî de xemgîn û çilmisîne. Di rastiya jiyana wan de jiyan li ser pişta mirina hespê rewane. Weke rastiya ku gerîllayên ku heman helwestê, heman pariyê, heman pevçûnê, heman rêhevaltiyê bi hevre derbaz kirine îro li cem hev, lê sibe jî di singa axê de radizin.
Wê hîn bi hevre binivîsîna çîrokên xwe yên hatina biharê. Wê bi berxwedanî û lehengiya xwe pêşwazî bikirana bêhna axê. Wê bi hevre ji çiya re vegotibana newaya dar, demsal û xwezayê. Wê ji nû de heskirina xwe di nepeniyê de veşartibana. Lê guleya rênenas ya ku dibe mirina mirovên ku bi hesreta welatê xwe jiyan dikin, wana yek û yek spart dilê axê.
Bi hevre rûniştin, bi hevre rabûn, bihevre parve kirin û bi hevre çûn cîhana nemiriyê. Ewana ti carî ji hev veneqetiyan. Di her demê de hestên wan yek bû, dilê wan ji xwezaya Garzanê re dişewitî. Wê vê carê jî çîrokên xwe yên ku di nivî de mane, di cîhana stêrkan de temam bikin. Wê bi hevre di elenda her rojê de li deriyê azadiyê bidin. Wê di destê wan de destegulên serkeftinê, di rûyê wan de girnîjkên xemgîniyê, di weciyê wan de rondikên hîlawê (soylu) û ya li pişt wê jî wê her panzdeh stêrk hebin.
Her dayîkbûnek janek xwe heye û her îsyan dibe qêrînek, dibe bangek. Her 15 gerîlla jî bûn dengê azadiya tevahî jinan. Ji lewra ewana di dilê rêhevalên xwe de nemirin û di quncika dilê her mirovhezê azadiyê de bicih bûne.
Bi vegotina rêhevalên wan, ‘‘her dilekî ku di lûtkeyên çiyan de were avêtin, ji bo wan 15 gerîllayan wê hilpeke. Jiyan kirina her hestekê întîqamê, ji bo întîqama wan wê lê bide.’’
Hindistan PENABER
- Ayrıntılar
Mezinbûna heqê dayikê teqez e. Ev ji bona her dayîkê wisa ye. Bêguman, rêzgirtina dayikê, girêdana mafê hiqûqa dayikê divê her dem li ber çav bê girtin û ev wekî peywir li pêş me ye. Emê hewl bidin ku her dem rêza yekem bidine dayikê û bi awayî herî baş layîq bibin.
Bahsa dilê dayîka tê kirin. Tê gotin ku gelek bi hestan barkirîne û bi piranî jî digirîn. Ev li Kurdistanê zêdetir e. Sedema wê jî di rastiya me de veşartiye. Di şertên malbatên pêşketî de, kêm be jî dîsa jî dayik digirî. Li ciyê ku herî zêde an jî heta dawiya emrê xwe digirîn, ciyên herî zêde ku nakokî zêde ne. Ev bi tevahî dibe nirxandineke zanistî jî. Ji ber vê yekê jî, dayikên kurd, dayikên ku herî zêde digirîn. Ev pêwîstiya ravekirina zanistiyê ye. Min tu car nexwest bi erzanî nêzîkî dayîkê bibim.
Rastiya min a dayikê jî, xwedî wateyeke wisa ye. Ji destpêkê de min ev hêlên nakok bihîst û ji bona hêlên neyînî pêk neyên jî, bi awayekî bêeman ez di ser xwe de çûm. Di vê wateyê de serîrakirina min a mezin a li hember dayikê di emrekî biçûk de destpêkir. Wê bê gotin ku, “Ma wisa dibe?” Rast e, dibe. Bi min re gelek gelek çêbû. Baş tê hişê min; dem bi dem dema ku min digirt hemberî xwe û bahsa hiqûqa xwe ya demkurt dikir, tezê min ê dijber hebûn: Min digot, “Tu, bi kîjan hincetan, bêyî ku tu paşeroj raber bikî, bi zarokekî re wisa biaxivî. Te çi da û tu çi dixwazî?” Hê di wî emrî de tezên min ên bi hêz hebûn. Ev jî dibû şiklekî pejinkariyê. Ji bona ku layîqî vê dayikê bibim, min hê wê demê dît ku encax bi pratîkeke jiyanê ya bêeman ezê bikaribim pêk bînim.
Min tu carî nexwest bi erzanî berê xwe bidim dayikê. Min hezkirineke erzan nexwest, min hewl da ku nekevim rewşeke biçûketinê. Min dikaribû hinek tiştan bikira, da ku dayika xwe razî bikim, ji bona vê jî serkeftinên min jî hebûn. Bes dibe ku hinek bibêjin, “Tu gelek bêrehm î!” Lê li gorî min, wekî awayê herî baş layîqbûnê, ez bi diyariyan, bi gotinên erzan ên hezkirinê re, bi vê hêzê nêzîk nebûm. Gelek hesret mabû û gelek caran digot: “Gelo tu yê bikaribî, çend metre paçek bistînî. Ez dayika te me.”
Li hember van gotinan, min tu carî diyariyek nesende. Di şert û mercên malbata me de, jiyaneke bi gelek zehmentiyan derbas dibû hebû. Têkiliya dê-bav, jiyanê kiribû ku neyê naskirinê. Bav extiyar û hinek jî bêhêz. Dayik hinek ciwantir û bi hêz e. Ev têkilî bi serê xwe, di têkiliyên malbatê yên serdestiya zilam de, rê li ber nakokî, tevlihevî û nenasiyan vedike.
Dîtir bîranîneke min a girîng, li hember şer’ra zarokên mizawir Miho û Cimo, derketinên min dawîn bûn. Miho her dem dixwest şer bike. Rojek, li quncê malê, dawa min tijî kevir, bêyî firsend bidimê, min ew bi keviran pêşwazî kir. Heta goma malê reviya. Carek din xwe nêzî pevçûnê nekir. Yê Cimo jî piştî şopandinekê, ji hevraza jorîn de, dawa min tijî kevir min ew tengav kir. Ew jî reviya goma malê. Piştî ku dersa xwe baş girt, ji rewşa xeterbûnê derketibû. Li ser vê yekê, baş tê hişê min, dayika min li min xwedî derkete û peznê min da. Di pêşketina lidijderketinê de, bêçaretiya bavê min û serhêldêriya dayîka min a sînor nenaskirî û heq dîtin bandor kiriye. Çavdêriyên dayika min li hember min, bi qasî ku min piştre bihîst, erênî û gihiştî bûye. Ne şaşbim li ser pirsa Fermandarê Tugaya Rihayê, gotina wê ya; “Ji bona ku wî li ber congên xwe bihêlim, min gelek hewl da, lê biserneketim.” rastiyê îfade dikir. Ya ku yekem car ferq kir ku, wê terza min, min bi tenê bihêle jî ew bû. Gotina wê wisa bû; “Wê her kes ji te sûd werbigire, lê wê tu kes fena te bi te re nexebite.” Gotina wê, fena ku got jî derket. Wekî din, der barê min de nirxandina wê ya dawîn ev bûye; “Ew ji bona min tekane bû, ciyê wî û ew bixwe gelek gelek cuda bû.” Berî rehmetkirinê gotina wê ya dawîn; “Her dem dia bikin, ji her kesî re xêrê bikin” bûye.
Piştre di nirxandinên min ê dayik û jinê de ku min ew erka wê nirxand, min pêwîstiya basît negirtinê û mafê wê dayînê dît. Nirxandineke wê ya ji bona jinan jî, têrî xwe biarifî bû: “Zehmet e ku tu bi vî hiş û kesayetî jinek bibînî” Divê min ew eqlê dayîka xwe ku difikirîm ji bilî hêrsê tu taybetiyên wê nîn in, qebûl bikirana. Ji ber dîroka ku kor dike, em ji hev dûr ketin. Lê piştî ku min li pey xwe nihêrt, ew dengê bi esl ê çanda xwedawendiya dayikê ye û wê ev deng gihandiye min. Minê piştre ji ber vê ew bi minet bibîr anîna û ew qebûl bikirana. Ya ku min serî li hember rakir ne dayika min bû, ew pergala zalim, biyanî û dirû ya civaka serdest a mêr bû. Min îspat kiribû ku, her çiqas me ev bi hev pîroz nekiribe jî, ez kurekî baş ê dayika xwe bûm.
Karê wateyê her diçe bi pêş dixim. Bi awayekî betal betal vegera min a axa ku li hatime dinê, min dest tehlîlkirinê kiribû. Sedema fena hespekî ji gomê rev û xwe avêtina çiya, nirxa ku sê caran nîvdarvekirina dayika xwe baştir fêm dikirim. Dayika ku min digot nezane, minê piştre ji gotina wê ya, “Wê tu kes xwe tevlî xebata te ya wisa nebe, her kes ji te feyde bigire û tu yê tenê bimînî” min fêm kir ku tenê wê ez fêmkirime. Bêyî ku li pişt xwe binêrim, bi sekna xwe ya, “Tişt nabe, ez bibiryar im bi tenê bimeşim” meşiyam. Dema ku min xwe wisa fêm kir, min axa ku lê çêbûme tehlîl dikir. Her ku sedsala 20’an ji dûr ve bi hemû giraniya xwe dihate ser min, minê fêm bikirana ku çima tê ser min. Bi êrîşeke fena rahibên sûmerî ku bi dewleta afirandiye çawa êrîş dibe ser axa bi bereket a xwedewenda dayik re rû bi rû man. Dema ku min ev fêm kir, ez bi xwe ji xwe direviyam û minê bidîtana ku li paş, ji bilî çend niqutên wateyê nemaye.
Rêber APO
- Ayrıntılar